ජෝර්ජ් අයියා . . . !

ජෝර්ජ් අයියා කියන්නේ දුමීගේ මාර්ගයෙන් මම අඳුන ගත්තු ඩුබායි ජීවිතයේ මුනගැසුනු අපූර්වතම චරිතයක්.

දුමීගෙත් දුමීගේ ලොකු දූ ජනදිගෙත් උපන් දින තියෙන්නේ එකම දවසේ.

පහුගිය දෙසැම්බර් විසි දෙවෙනිදා උපන්දිනේට දුමී ලියපු "එක් සත්‍ය කතාවක් - ජීවිතයට ලද හැකි වටිනාම තෑග්ග" බ්ලොග් සටහන කියවලා ඇස් දෙකේ කඳුලු පුරෝගෙන ඉන්න මොහොතේ ඊමේල් එකක් ආවා.

ඒ තමයි ජෝර්ජ් අයියගේ පනස් වෙනි උපන්දිනේ වෙනුවෙන් (ඒ වෙනකොට පහුවෙලා ටික දවසක් උනු ) ඔහු ලියා මිතුරන් අතරේ යැවූ සටහනක්.

ඇත්තෙන්ම දුමීගේ ලිපිය කියවා දැනුනු කම්පනය දෙගුණ තෙගුණ උනා ඒ ලිපියත් කියෙවූ විට.

ඒ ලිපියේ ජීවිතයට උපකාරී වන බොහෝ දේ තිබුනා.

පසුව ජෝර්ජ් අයියගෙන් මා අවසර ලබා ගත්තා ඒ ලිපිය බ්ලොග් සටහනක් ලෙස මගේ අඩවියේ සටහන් කර තබන්න.

කියවා බලන්න . .

ඔබේ ජීවිතයටත් ප්‍රයෝජනවත් බොහෝ දෑ එහි තිබෙන බව මට සහතිකයි . ..

. . . . . . . .. . .. . .. . . .. . .

2010 - 01 - 23

දයාබර සොයුරු සොයුරියනි, දූ පුතුනි!

මේ වසර මගේ දිවියේ වැදගත් වසරක් නිසා මම හිතුවා මගේ හිතේ සනිටුහන් වෙලා තියෙන කරුනු කාරනා ටිකක් ඔබ සැමට ලියා දන්වන්න ඕන කියලා.

ලියා දැන්වීමට වඩා කියා දැන්වීම හොඳ වුනත් අපේ පවුලේ සියළු දෙනා නැවත් කවදාවත් එකට එකතුවෙයි කියල හිතන්න අමාරුයි.

මට ලබන මාර්තු මාසේ 12වෙනිදට අවුරුදු 50ක් ලබන බව ඔබ සැම දන්නවා ඇතැයි සිතමි.

මගේ පාසැල් කාලයේ මම නම් කවමදාවත්ම හිතුවේ නෑ මම අඩ සිය වසක් ජීවත් වෙයි කියලා. වසර 50ක් කියන්නේ අනන්තය හා සමානයි කියලයි මම හිතන් හිටියේ.

වසර 50ක් වයසට ගියයි කියන්නේ කොන්ඩය සුදුවෙලා හිත තවත් තරුණ වෙනවටයි කියලා මම කවදාවත්ම දැනගෙන හිටියේ නෑ.

එදින සාමාන්‍ය උපන් දින සාදයකට වඩා වෙනස් සාදයක් ඔබලාට දැකගන්න ලැබේවී. අළුත් දෙයක් අළුත් විදිහකට කරන්න මම හැමවිටම කැමතියි.

ඉතිං එදිනත් එසේම වේවායි කියලා මම පතනවා.

එදින විශේෂ අමුත්තා ලෙස සහභාගී වෙන්නේ පසුගිය නිවාඩුවට අපි ලංකාවට ගිය විටෙක නුවර අර්ල්ස් රීජන්සි හෝටලයේදී අහම්බෙන් හමුවූ දක්ෂතා වලින් පිරුනු නමුත් දෙනෙත් අන්ධ, බටනලා වාදයෙක්ව.

ඔහු ගීත ගායනයෙත් දක්ෂයෙක්. කොලඹ විෂ්ව විද්‍යාලයේ උපාධිදාරියෙක්.

එදිනෙද වියදමට ඇති මුදල් අඟහිඟකම් නිසා නිවාඩු දිනවල ඔහු හෝටලයේ බටනලා වාදනය කර අමතර ආදායමක් උපයා ගන්නවා.

ඔහු අදීන මිනිසෙක්. තමාගේ සහජ හැකියාවන් පෙන්වා අමතර ආදායමක් උපයනු මිස නිකම් මිනිසුන්ගේ අනුකම්පාව හෝ උපකාරයක් ඔහු බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නෑ.

ඉතින් මම ඔහුව සහ ඔහුගේ සහයට දෑස් පෙනෙන තවත් කෙනෙක්ව ගෙන්වා ගන්නවා මගේ වසර 50හේ උපන් දිනය සමරන්න. එදිනට සහභාගීවන කවරෙකු හෝ වේවා යම් උපකාරයක් කරන්නේද එය මම ඔහුට ලබා දීමට අදහස් කරනවා.

කුඩා කාලයේදී මගේ උපන්දිනය සැමරූ බවක්නම් මට මතක නෑ. ඒත් කුඩා කල එක දවසක් බටර් කේක් එකක් කැපුව බවක් නම් හීනෙන් වගේ මතකයි. 1992 ඩුබායිහි අළුත් මිතුරන් පිරිසක් හමුවෙනතුරු උපන්දිනය කියන එක උප්පැන්න සහතිකයේ එක් කොටුවකට පමනක් සීමාවී තිබුනු දෙයක් උනා.

මගේ කුඩා කාලය මට නිතරම සිහිවෙනවා. ඒ කාලයේ අපිට එදිනෙදා ජීවිත් වීමේදී මුහුන දෙන්න සිදුවූ කරදර නම් එමටයි. පවුලේ බාලයා උනු මම, අපේ ආදරණීය අම්මා අපිව ලොකු මහත් කරන්න කරදර විඳපු හැටි, දුක් විඳපු හැටි පැත්තකට වෙලා බලන් හිටියා.

සමහර දවස් වලට එදිනෙදා වේල හොයා ගත්තේ බොහෝම අමාරුවෙන්. කන්න දෙයක් ගෙදර නැති දවස් පවා ඔය අතර තිබුනා. දවල්ට අපිට කන්න දෙන්න අම්මා කොස් ගෙඩියක් තම්බපු වාර අනන්තයි. එකත් කඩාගත්තේ අල්ලපු වත්තෙන්.

අම්මා දවල්ට උයන්න බිම්මල් හොයන්න, කුස්සියේ බිමට ගාන්න ගොම හොයන්න එහෙමත් නති නම් අහස පෙන කුස්සියේ වහල හෙවිල්ලන්න පොල් අතු හොයන්න ඇවිදින කොට මමත් ගියා ඇගේ පස්සෙන්.

මතු සම්බන්ධයි. . .!

. . . . .. . . .. . .. . . .. . . .. . . .. . . .. . .
පලි:
සමාවෙන්න හොඳටෝම .. .

මේ ලිපිය පිටු පහක් පුරා ලියවුනු සංවේදී ආත්ම කතනයක්.

සම්පූර්න ලිපියම එක බ්ලොග් සටහනක් ලෙස සටහන් කලා නම් පාඨක අවධානය නොලැබී යයි කියලා මම උපකලපනය කරපු නිසාත්

"අනේ අයියේ අයියගේ බ්ලොග් පෝස්ට් මම කියවන්නේ නැත්තේ ඒවා මාර දිග නිසයි . . .කොටස් වශයෙන් හරි කමක් නෑ කෙටි කරලා ලියන්න"

කියලා රුචක මල්ලීත් තව දන්නා නොදන්නා බොහෝ අයගෙනුත් ඒ චෝදනාව තිබෙන නිසා මේ ලිපිය කොටස් කීපෙකුන් ඉදිරිපත් කරන්න සිතුවා.

ඒ නිසා ඉතිරි කොටස් හැකි ඉක්මනට ලබ දෙන්න පොරොන්දු වෙමි.

මේ ලිපියේ දෙවෙනි කොටසට කියවන්න මෙතනින්