මට තිබුනේ ගොළු හදවතක්.
නෑ නෑ දම්මිගේ වගේ කෙනෙක් රවට්ටන චපල හිතක් නෙමෙයි.
එලියට නිරාවරණය නොකරපු හිතක්.
හැමදේම හිතේ හිරකරගෙන විඳපු, විඳවපු හිතක්.
. . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . .. .
හිත ගොළු කර ගත්තු කාල වකවානුව ගැන හිතනකොට මගේ හිත නතර වෙන්නේ ගොඩක්ම පොඩි කාලයේ.
ඒ කාලයේ"ත්" මම හරිම චැටර් බොක්ස් එකක්.
අම්මගේ බාසාවෙන් කියනවනම්
මළ කරච්ච්ලයක්.
තුන්වෙනියෙක් (නැන්ද කෙනෙක් කියමූ) ගැන අම්මලා කතාවෙන දේවල් ඒ නැන්දා අම්මලාව මුනගැහුනාම "ඔයා හරි කුඩුකේඩුයි කියලා අපේ අම්මා කිව්වා. කුඩු කේඩු කියන්නේ මොකද්ද නැන්දේ" වගේ දේවල් කියන එකෙක්. (ඒ ඉතිං පොඩි උන්ගේ හැටි නේ)
ඔය වගේ හේතු නිසා අම්මයි තාත්තයි මට නීති දාලා තමයි ("එහේ ගිහින් කට හොල්ලනවා නෙමෙයි" "පැත්තකට වෙලා ඉඳගෙන ඉන්න ඕන හොඳ ළමයෙක් වගේ") මාව ගමනක් වුනත් එක්කගෙන යන්නේ.
කොහේ හරි ගියාම "අනේ පුංචි අක්කගේ පුතා හරි අහිංසකයි" "පොඩි පුංචිගේ පුතා හොඳ ළමයෙක්" කියලා කියන වර්ණනා අහන්න පෙරේත කමට ගොළු වීම ආසාවෙන් කරන්න ඇති කියලා මතක් වුනේ
සුනේත්‍රාගේ රිදී තිරංගනාවී පොත කියවද්දී.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
හැමදේටම වඩා මගේ හිත ගොළු කරන්න බලපෑවේ අම්මලගේ ඇනුම් බැනුම් කියලා අතීතය කියන පෙට්ටගමේ පියන ඇරලා බැලුවාම තේරුනා.
"මේ ළමයා නැන්දම්මා වගේ කියවනවා"
"ගෑනු වගේ ඕන එකයි එපා එකයි ඕන නැති දෙයක් නෑ මූට"
"විලාප මෑණියෝ වගේ සම්ප්‍රප්පලාප නොදොඩා පොතක් පතක් බලා ගනින්'
මේ කතා මගේ "කට" විතරක් නෙමෙයි "හිතත්" ගොළු කරපු බව දැක්කේ ඒ ගැන අලුතෙන් හිතපු වෙලාවෙදි.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
මගේ ගොළු හදවත් හින්ඳා ලබපු ලාභ අලාභ ගැන හිතුවොත් . . . .
කිසිම ලාභයක් වුනේ නැති බව දිවුරා කියන්න පුලුවන්.
අලාභ නම් ඉහටත් උඩින්.
පුංචිම කාලේ ඉඳන් හොඳම යාලුවා වෙලා මගේ ළඟ ඉඳපු අක්ක එක්කවත්, අක්කා විවාහ උනාට පස්සේ මගේ හොඳම යාලුවා වුනු නංගී එක්ක වත්, පොඩි කාලේ හරි යෞවන කාලේ හරි
ජීවිතේ සිදුවුනු කුණාටු හා කඩාවැටීම් ගැන මගේ ගොළු හදවත විවර නොකරපු එකෙන් වුනේ . . ..
ජීවිතේ තේරෙන්න පටන් ගන්න වයසේ ඉඳන්ම ජීවිතේ ගැන මහා කනගාටුවක්, කළකිරීමක්, එපාවීමක් ඇතිවුනු එක.
තනියෙම හැම වේදනාවක්ම විඳවපු එක.
ඒත් මම ඒ
"ගොළු හදවත" ඇතුලේ හංගගෙන එලියට පෙන්නුවේ වෙනස්ම මූනක්.
"
උඹ පොල්කිච්චා වගේ හිනා වෙච්චි ගමන්මයි . . .
කොහොමද බන් උඹ මෙහෙම හිනාවෙලා ඉන්නේ" කියලා අහපු අයට මගේ ගොළු හදවත දුන්නු උත්තරේ
"
අඬන්න බැරි කමට" කියන එක.
හොඳ වෙලාවට ඒ උත්තරේ අනික් අය අහුනේ නෑ එයාලට දකින්න පුලුවන් වුනේ මගේ සුපුරුදු හිනාව.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
තරුණ කාලේ"ත්" මම තොරතෝංචියක් නැතුව කියවන එකක්.
යාලුවෝ මට කිව්වේ "
මූත් එක්ක සෙට් වුනාම හරියට සිරස රේඩියෝ දාගත්තා වගේ" කියලා.
ඒත් මගේ ගොළු හදවත හංගපු තැන එහෙම්මම තිබුනා.
ඒක ඇරලා බලලා කාටවත් පෙන්නන්නවත් . . .
එකේ තිබුනු දේවල් ආදරෙන් ළඟ හිටපු අය එක්ක බෙද හදා ගනන්වත් මම කැමති වුනේ නෑ.
යෞවන කාලේත්, තරුණ කාලේත් ලෝකය ගැන මට හිතුනු දේවල් අනෙක් උන් එක්ක කිව්ව නම් "
මූට පිස්සු" කියලා මිනිස්සු මාව කොන් කරයි කියලා හිතලා ගොළු හදවත තව තවත් ගොළු කරගත්තා.
වැඩි දෙනෙක් හරි දේ කියලා මට වැරදි කියලා හිතෙන දෙයක් සම්මත කරගෙන කරගෙන යද්දී වුනත් වැල යන අතට මැස්ස ගහන න්‍යාය පිලිපදිමින් හිතක් කියලා දෙයක් නැති එකෙක් වගේ හිටපු කාලවල් තිබුනා.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
ජීවිතේ විස්සේ අන්තිම කාලේ, තිහේ මුල් කාලේ වෙනකොට මාව කාලයක් ඇසුරු කරලා හොඳින්ම මාව තේරුම් අරන් හිටපු මිතුරු මිතුරියන් ඉදිරියේ මගේ ගොළු හදවත විවර කලා.
නමුත් ඒක, සෙට් වෙන වෙලාවට ජොලියක් දාන්න හොඳ, පැරණි රසාංග විදිහට ප්‍රයෝජනයට අරගෙන පහුවදාට අමතක කරලා දැමිය යුතු දෙයක් විදිහට භාවිතා කලා විතරයි.
දශක තුනක් විතර තිස්සේ ගොළු කරගෙන හිටපු
ඒ ගොළු හදවත විවර කිරීමෙන් මම හොයන්න ඇත්තේ ඒ ගොළු හදවත නිසා මම විඳපු වේදනා, විඳිමින් සිටි එපාවීමෙන් මිදෙන්න මාර්ගයක් හොයා ගැනීම කියලා මට හිතුනේ ඒ ගොළු හදවත වඩා ලොකු අවකාශෙකට විවර කලාට පස්සේ.
ඒ බ්ලොග් අවකාශේ.
දශක තුනක් විතර තිස්සේ හිරවෙලා . . හැංගිලා . . මුලුගැන්විලා . . .ඉඳපු මගේ "ගොළු හදවත" මම හරියට කතා කෙරෙව්වේ බ්ලොග් අවකාශේදී . .
. . . . . . . . . . .. . . . . . .. . . .
බාල වියෙන් යොවුන් වියට පියමන්න හැටි . .
සමාජයේ ඇති නැති පරතරයේ දිග පළල . .
නිමේශයක්
ආශාවේ බූවල්ලාට යට වෙනවට වඩා මිතුරු කම වෙනුවෙන් හිත දඩි කරගැනීම වටිනාකම. .
යොවුන් වියේ ප්‍රේමය සුන්දරයි කියා සිතන නමුත් අඩු අත්දැකීම් නිසා
බිඳුනු ප්‍රේමයක් වටිනා ජීවිතයක් සුනු විසුනු කල හැකි බව . .
ගුරු මෑණිවරු - පියවරුන්ගේ වටිනාකම . .
මිතුරු සබඳකම් ජීවිතය එලි පෙහෙලි කරන වග . . .
ඇපි හැදුනු ආසියානු සමාජයේ ඇති විශාලම වැරද්දක් හෙවත් මුවින් නොබිනූ දෙමාපියන්ට, සොයුරියන්ට, බිරිඳට, පුතාට, ඇති ආදරේ, සෙනෙහස මහාමේරුවක් තරම් බව
කියවූ නවකතා පොතකින්, නැරඹූ නාට්‍යකින්, චිත්‍රපටියකින්, වෙළද දැන්වීමකින්, ඇසූ ගීතයකින් විඳි සුන්දරත්වය . .
දරුවන්ට ලිංගික අධ්යාපනයක් අවැසි බව
ජීවිතයේ විශාලම කඩා වැටීමකදී
තවත් වැඩි ජවයකින් නැගී සිටිය යුතු බව
දශක හතරකට කිට්ටු දිවියේදී ඇසූ දුටු රස බර සිදුවීම් රස කතා
විවාහ දිවියක නීරස බව සිඳ රස ලැබිය යුතු බව
ආදී මෙකී නොකී ගොළු හදවතේ සිරවී තිබූ බොහෝ දෑ මගේ බ්ලොග් අඩවියේ දෝර ගලා ගියේ කුඩා කල සිට සිත පෙළූ ජීවිතට එපාවීමේ . . . කළකිරීමේ නොපෙනෙනා ඈතකට පළවා හරිමින් බව කිව යුතුමයි.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
ජීවිතය එපාවීම. . කළකිරීම වෙනුවට බ්ලොග් අඩවිය මට ලංකලේ
"අඳුරට සාප නොකරමින් එක පහනක් හෝ දල්වාලීමේ බලාපොරොත්තුවයි."
ජීවිතයේ වැරදීම්, කඩාවැටීම්, ලද රිදවුම් අන් අය හා බ්ලොග් අඩවිය හරහා බෙදා හදා ගැනීමේදී හිත වෙලා ගත්තේ
"උඹ වැටුනු තැනක් ගැන උඹ කියූ නිසා මෙය කියවන්නෙක් නොවැටී සිටීවී" කියා සිතීමෙන් ලද
මානසික අල්ලසයි.
ඒ මානසික අල්ලස, තව තවත් හරවත් (යැයි මා සිතනා) දේ ලිවීමටත් ඒ වෙනුවෙන් ලබන ප්‍රතිචාර වෙනුවෙන් ලොල් වීමටත් . . . ඒ දෙස බලා තුටු වීම නිසාවෙන්, අර
කලින් සඳහන් කල එපාවීම බොහෝ ඈතකට වී මා දෙස බලා සිටි බව . . .. .. මා හැර වෙන කවුරු නම් දනීද . .
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
හැමදේටම වඩා මේ ගොළු හිත කතා කරවීමෙන් "අ"වාසි ලැබුවේ මගේ හිසරුදාව.
මට අවුරුදු 16යේ 17තේ දී ඉඳන්ම වගේ තදබල හිසරුදාවක් තිබුනා.
පන්තියේදී වෙලාවකට මම පිටු 200 ලොකු පොතක් අරගෙන ඔලුවට ගහගෙන ගහගෙන යනවා.
නතර කරද්දී ඔලුවේ කැක්කුම එහෙම්මමයි.
ගෙදරදී ෂවර් එකේ ෂවර් රෝස් එක ගලවලා අඟල් තුන්කාලේ පයිප්පෙන් එන වතුර පාරට බිම ඉඳගෙන ඔලුව අල්ලගෙන ඉන්නවා පැය ගානක්. හිසරදේ අඩුවෙනකම් කියලා. වැඩක් නෑ.
උසස් පෙළ පන්තියේදී මගේ හිසරුදාව බලාගෙන ඉන්න බැරිවුනු රාජපක්ශ ටීචර් ගිහින් චෙක් කරල බලවන්න කියලා දෙන උපදෙස් නාහන මට අනෙක් අය ඉස්සරහා කතාවක් කිව්වා.
බිෂොප් එකේ ඉගෙන ගත්තු ටීචර්ගේ දුවගේ යාලුවෙක්ට හිසරදයක් තිබිලා චෙක් කලාම කන්නාඩි පාවිච්චි කරන්න කිව්වලු. ඒකෙන් හොඳ වුනාලු. මාස ගානක් ගිහින් විභාගේ කිට්ටුව දවසක් ඒ ළමයා කිව්වලු එයාගේ ඇස් පේන්නේ නෑ කියලා. චෙක් කලාම ඒ ළමයට ඔලුවේ කැන්සර් එකක්ලු. අවාසනාවට කැන්සර් එකේ මුල් අවදියේ හරියට චෙක් කලේ නැතුවායින් කන්නාසි නිසා තාවකාලිකව යටපත් වෙලා ටික කාලයකින් ඔලුවේ ඉඳන් පිට දක්වා පිලිකාව වර්ධනය වෙලා තිබුනාළු.ඒ වෙලාවේ ඔපරේෂන් එකට ගත්තලු. ඔපරේෂන් එකේදිම මැරුනලු.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
ඒක අහපු දවසේ ඉඳන් ජීවිතේ එපා වෙලා හිටපු මම හරිම සංතෝසෙන් හිටියේ.
උදේ හවස මම පැතුවේ ඒ ළමයාට වගේ ඉක්මන් මරණයක්.
චෙක් කරලා ලෙඩේ හොයාගෙන විඳෝ විඳෝ ඉඳලා මැරෙන්නේ නැතුව එකපාරටම අසාධ්‍ය වෙලා මැරෙන්න.
පිටරට ගිය අලුත වේදනාව ඉවසගන්න බැරි නිසා චෙක් කරලා බලද්දී තමයි ප්‍රාර්ථනා සුනු විසුනු වුනේ.
මට කිසිම රෝගී තත්වයක් නෑලු.
හිත හදා ගන්න කියලා අඩු තරමේ මිග්‍රේන් වත් නෑලු.
ඒත් හිසරුදාව අඩු නෑ.
වෙලාවකට ඇස් දෙකෙන් කඳුලු එන තරම් වේදනාවක්.
ඒත් මම උත්සාහ කලේ කාටවත් වැඩිය ඒ බව නොපෙන්නා ඉන්න.
බැරිම වෙලාවක බඳින්න කලින් නම් ලළන්ත, දමිත්, චමල් මේ කාට හරි කියලා ඕඩි ක්ලෝන් දාලා මසාජ් කර ගන්නවා.
පස්සේ ඒ ජොබ් එක ඉබේම නදීෂාට පැවරුනා.
බෙහෙත් ගන්න ගිය වෙලාවක එක
ඉන්ඩියන් ඩොකෙක් එක්ක මරා ගත්තා.
ඒ මනුස්සයා කියලම හිටියා
"උඹට කිසි ලෙඩක් නෑ උඹේ හිතේ ලෙඩක් තියෙන්නේ" කියලා.
මස් රාත්තලම ඉල්ලනවා වගේ මම හේතුවක් අහන නිසා ඊ එන් ටී ඩොකෙක් MRI ස්කෑන් එකකුයි CT ස්කෑන් එකකුයි කරලා ඉවර වෙලා කිව්වා නහයේ පොඩි ඔපරේෂන් එකක් තියෙනවා. ඒක කලාට පස්සේ
"හිසරදේ අඩු වෙන්න ඉඩ තියෙනවා" කියලා.
. . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
ටැබූගේ ලිපියක් කියවලා ඉවරවෙලා එක එක ලින්ක් ඔබලා ඉසිර මල්ලී (පොතේ ගුරාගේ) ගේ බයිස්කෝප් අඩවියේ තමයි නතර වුනේ.
ඉසිරගේ වදේට එයාම හදලා දුන්නු බ්ලොග් එකේ මගේ ගොළු හදවත කතාකරවලා බ්ලොග් අවකාශේ පුරා විසිරුනු සහෘදයෝ එක්ක වසරකට වැඩි කාලයක් ජීවිතේ බෙදා හදා ගත්තා.
බොහෝම සුන්දර මනුස්සයෝ රැසක් අඳුන ගන්න ලැබුනා.
දවසක් බූන්දියේ තිබුනා ලිපියක්
ජී බී සේනානායකගේ සුව නොවන හිසරුදාව සුව වුනේ ඔහු ලියන්න පටන් ගත් පසුවයි කියලා.
එදා තමයි මට තේරුනේ
අවුරුදු 16යේ 17තේ ඉඳන් වද දුන්නු මගේ හිසරදේත් දැන් ඉස්සර තරම් වද නොදෙන බව.
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
මම ලියන සමහර දේවල් නිසා මට ආදරය කරන සමහර අයගේ හිත් රිදෙන බව . . .
මම මටම අපහාසයක් වෙන විදිහේ දේවල් ලිවීමෙන් මගේ ප්‍රතිරූපයටත් ඒ හරහා මගේ ළඟම අයටත් වැරද්දක් වෙන්න පුලුවන් කියලා ඒ අය මාත් එක්ක දබර කරපු නිසයි දැනගන්න ලැබුනේ.
මම හතර අතේ හිතුවේ මම ආදරය කරන අය වෙනුවෙන් . . ..
මට ආදරය කරන අය වෙනුවෙන් . . .. .
එපා වෙලා තිබුනු මගේ ජීවිතයට අලුත්ම බලාපොරොත්තුවක් දුන්නා වුනත් . .
දශක දෙකක් තිස්සේ වද දුන්නු හිසරුදාව තරමකට සමනය කරලා දුන්නා වුනත්
මේ ලිවීම අත්හරින්න බැරිද කියන එකයි . . .
කරන්න පුලුවන් බව කලාට පස්සේ තේරුනා . . .
ඒත් මාසයක් විතර ඉන්න පුලුවන් වුනත් ආපහු මාව හොයගෙන ආවේ අර සුපුරුදු කළකිරීම . . . එපා වීම . . .
මගේ ජීවිතයෙන් කිසිම වැඩක් නෑ නේද කියන හැඟීම . . .
. . . . . .. .. . . . . . . . . . . . . . . . .. .
"පන නම් තණ අග පිනි බිඳු වැන්නේ"
කියලා කියන විදිහට අදද හෙටද කියලා නොදන්න මේ ජීවිතේ . . . සතුටින් ගතකරන්න පුලුවන් දෙයක් ආදරේ කරන කෙනෙක් වෙනුවෙන් කැපකරලා මමත් අසතුටෙන් ඉන්නවද . . .
මම අසතුටෙන් නිසා මගේ ළඟින්ම ඉන්න හැමෝමත් අසතුටේ පංගුකාරයෝ කරගන්නවද කියලා අහපු එකට ලබුනු පිලිතුර අපූරු එකක්.
ඒ ආදරේ කරන අය අර කිව්ව වගේ තණ අග රැඳිලා වගේ තියෙන පන කවදා හරි වාතලයට මුසු වුනු දවසක "මගේ හිත රිදුනට කමක් නෑ . . ඒ මනුස්සයා සතුටෙන් හිටියානේ" කියලා හිත හදා ගනීවී
ඉතිං ඔන්න මම ලියන දේවල් නිසා මින් පස්සේ හිත රිදෝ නොගන්නැයි ඉල්ලමින් . . .
කාගෙන් වත් චරිත සහතික බලාපොරොත්තු නොවෙන මට, - අතපය හයිය තිබෙන කාටවත් අතනොපා මගේ ලඟින් ඉන්න මට ආදරේ කරන, මම ආදරේ කරන අය රැකබලා ගන්න ඇහැක් බව දැන දැනත් ප්‍රතිරූප හානිය ගැන නොහිතා ඉන්නයිත් ඒ අයගෙන් ඉල්ලමින් . . .
ආදරේ යනු පරිත්‍යාගයක් බව සැබෑ නමුත් ආදරේ නමින් මා කරන්න තැතනූ පරිත්‍යාගයෙන් කිසිවෙකුට ලබා ගතහැකි යමක් නොමැති බව් මා ආදරය කරන මට අදරය කරන අය තේරුම් ගනීවී යයි උපකල්පනයන්ද සහිතව
ආපහු බ්ලොග් අවකාශේ වෙලාව තියෙන තියෙන හැටියට සැරිසරන්න එන බව සහෘදයන්ට මේ බොහෝම දිගු සටහනෙන් දන්වා සිටිමි . ..
