කොයිදේ වෙන්නෙත් හොඳටයි !

උපතේ පටන් වයස 13 පමන වෙනකම් කාලයට ජීවිතයේ මල් සමය කියා අප පවසනවා. වයස 13 සිට 19 දක්වා (Teen Age - ටීන් ඒජ්) ජීවිතයේ සමනල් සමය කියා හඳුන්වනවා. වයස 20 දී අප තාරුණ්‍ය හෙවත් ජීවිතයේ වසත් කාලයට පිය නඟනවා කියා මා පැවසුවොත්, නෑ එය එසේ නොවේ කියා අභියෝග කල හැකි කිසිවෙක් සිටිනවාදැයි සැකයි!

වසත් කාලය සතුටින් ගත කරන්න අත්‍යාවශ්යයි කියා ඔබ සිතා සිටි නැතහොත් මෙතුවක් ඔබේ ජීවිත කාලයටම ඔබට වැඩි වටිනාකමක් ලැබුනේ යම් කිසි ඔබ සතු සුවිශේෂී දෙයකට කියා ඔබ අනුමාන කරගෙන සිටි යමක් ඔබේ වසත් සමයේ ආරම්භයේදීම ඔබෙන් ගිලිහී ගියොත් ඔබට ඔබේ ජීවිතය ගැන කුමක් සිතෙයි කියා ඔබ සිතනාවද?

ඔබ තවදුරටත් සමාජශීලී පුද්ගලයෙකු ලෙස කෙසේ සමාජයේ හැසිරෙයිද?

එවන් අයෙක් දිවි තොර කර ගැනීමට තරම් ශක්තියක් ඇති කර නොගනී කියා ඔබ සිතනාවද ?

සමාජයෙන් වසන් වූ පුද්ගලයෙකු ලෙස කාලය ගතකිරීමට ඔහු හෝ ඇය මානසිකත්වයක් ගොඩනගා නොගනීවී යැයි ඔබට දිය හැකි සහතිකය කුමක්ද ?

නැතිවූ වටිනාකම් ගැන පසුතැවිලි නොවී . . .

"ගිය දේ ගියාවේ - හෙට අලුත් දවසක් - නැතිවූ වටිනාකම වෙනුවට - තවත් වටිනාකමක් ඇති කර ගැනීමට තවත් ඇයි පමා වෙන්නේ ? "

කියා සිතා, නැවතත් අලුතින් ජීවිතය පටන් ගැනීමට තරම් ධෛර්යක් ඇති අය මෙලොව සිටිද්ද?

ඇත්තෙන්ම ඔව්. එවැනි අය සිටී! මේ ලොව අයිති එවැනි ධනාත්මක චින්තයක් ඇති මිනිසුන්ටයි !

අසන්න, මේ මගේ කතාවයි. මගේ දිවියේ වටිනාම දේ මේ යැයි සිතා සිටිද්දී වයස 21දී හෙවත් තාරුණ්‍යයට පියනැඟූ මුල්කාලයේදීම ඒ වටිනාම දේ ගිලිහී ගිය පසුත් දිරියෙන් දිවියට මුහුන දී දිවිය ජයගත් තවත් එක් මානවකයෙක් වූ මගේ කතාවයි මේ !

මේ කතාවෙන් පසු කවුද මේ දුකා කියලා ලියන්නේ කියන කුතුහලය ඇති මගේ මිතුරන් බොහේ දෙනෙකුට ඔවුන්ගේ කුතුහලය සංසිදුවාගත හැකිවනවා එසේ වුවත් මේ කතාව නොකියා බැරි බව "මෙය මා ඇත්තෙන්ම ලිවිය යුතුමදැයි ?" මගේ සිතෙන් ඇසූ ප්‍රශ්නයට පිලිතුරු දුන් මගේ සිත කියා සිටියා . . .

මගේ මේ කතාවත් ඔබට බොහෝ ප්‍රයෝජනවත් විය හැකියි, මට විශ්වාසයි . . . !

මගේ ජාතික හැඳුම්පතේ පින්තූරත්යොවුන් කාලයේ ගත්තු සමහර පින්තූරත් දිහා මැදිහත් සිතකින් බලද්දි මට හැඟෙන දේ තමයි මම ඒ කාලයේ හරිම අවලස්සන කොල්ලෙක් කියන එක. නමුත් මගේ පාසල් සමයේ සමහර මිතුරන්ගෙත්, නෑදෑයන් සමහර දෙනාගෙත් හැඟීම නම් එය එසේ නොවන බවයි !

මගේ මිතුරන්ගේ අම්මලා ඔවුන්ට අවවාද දෙන්නේ
"බලන්න මේ ළමයා කොච්චර හොඳද, ඔයාලට බෑනේ මෙයා වගේ හදෙන්න" කියලා

පසුව වෙලාවල් වලදී මිතුරෝ මට කියනවා . . .
"උඹේ ඉතින් ඩයල් ශේප් නේ මචං මොන චාටර් වැඩේ කලත් මූන දැක්කම හිතෙන්නේ අනේ මූ නම් කීයට වත් මේ වැඩේ කලා කියන්න බෑ කියලා තමයි"

"අපිනේ ඉතිං උඹේ තරම දන්නේ, අම්මලට ඒවා කියන්න පුලුවන්ද " තව එකෙක් හොට දානවා

"ඔව් ඔව් උඹ වගේ හැදුනොත් ඉතිං අබසරනයි තමයි " තව එකෙක් සාපරාදී කතා කියනවා

මමත් හිතුවා මම අවලස්සනයි කියා මා සිතාගෙන සිටියාට එහෙමටම අවලස්සන නැතුව ඇති කියලා . යෞවනයේ ඇරඹුමේ ඉඳලාම මට ප්‍රේමයට ඇරයුම් එහෙම තිබුනේ කොහේ ගියත් අන් අයට වඩා විශේෂ සැලකිලි මට ලැබෙන්නේ මම ආකර්ශනයක් ඇති කෙනෙක් නිසා වෙන්න ඕන කියලා හිතලා මම මගේ ආකර්ශනීය පෙනීම මගේ විශාලම වටිනාකම කියලා (බොරු මාන්නෙන්)රැවටිලා ඉගෙනීම ගැනවත් වැඩි උනන්දුවක් නොදක්වා විශාල මායාවක හිටියේ!

1994 නොවැම්බර් 1 වෙනිදා අපේ ගෙදරට ඉස්සරහා ගෙදර ඇතිවූ ගින්නක් නිවන්න උදව් කරන්න ගොස් ඇඳ සිටි කොට කලිසමෙන් වැසුනු ප්‍රදේශය හැර මගේ ආකර්ශනීයයි කියා මා සිතා සිටි මුහුනත් ඇතුලුව මුලු ඇඟම පිලිස්සුනා.

මුලින්ම මාව බලන්න රෝහලට ආපු අක්කගේ මහත්තයා මව අඳුන ගත්තේ මා ඔහුට කතා කල නිසා . . .

"මල්ලී කියූ ඔහු ආපහු හැරී ගොස් බොහේ වේලාවකට පසුවයි නැවත පැමිනියේ (ඔහුට හිත හදා ගැනීමට ගතවූ කාලය පැයක් පමන මට මතක හැටියට)

දකුනු කොළඹ ජාතික රෝහලෙන් රාජගිරිය ආයුර්වේද රෝහලට ගෙනියද්දි රෝද පුටුවේ හිටි මා ලඟින් දන ගසාගෙන ජෙලි කෝප්පක් මට කැවීමට අපමන උත්සාහයක් ගත් මගේ මිතුරු ශාම්ගේ දෙනෙතින් ගලා ගිය කඳුලු මට මගේ තත්වය කොපමන භයංකාර වියහැකිදැයි පසක් කලා !

මාව බලන්න රෝහලට පැමිනි මගේ ඤාති සොහොයුරෙකුත් මගේ ගමේ (නිවාඩුවට ගතකරන්න යන) මා සමග කෙලි සෙල්ලම් කල මිතුරෙකුත් මා දුටු මොහොතේම සිහිමුර්ජාවී වැටුනා !

කෙසේ වුවත් මා සිටියේ "වුන දේ වුනා දැං මොනාද ඊලඟට කරන්න ඕන " කියන මානසිකත්වයෙන්

මගේ පොඩි මාමගේ බිරිඳ හෙවත් වල් කටක් තිබුනු ශීලා නැන්දා රෝහලේදී මගේ කනට කර
"XXX මුකුත් හානියක් නෑ නේද කොල්ලෝ " කියා ඇසූ වේලේ

"නෑ නෑ ඌට කිසිම හානියක් නෑ " කියා අපහසුවෙන් වුවත් කොක් හඬලා සිනාසෙනු දුටු අනෙක් රෝගීන් මා දෙස බලා සිටියේ

"මූට අඬන්න ඕන දෙයක්ද, හිනාවෙන්න ඕන දෙයක්ද මේ වෙලා තියෙන්නේ" කියා . . . අසනුවැනි මුනුනු වලින් . . .

විශ්වාස කරන්න රෝහල් ගතවෙලා හිටි මාස 3ක පමන කාලයෙන් මා හැඬුවේ එකම එක මොහොතක් පමනයි . . . !

මගේ ආදරණීය අක්කා මා දුටු විගසම "අනේ මල්ලී " කියාගෙන මගේ ලඟට දිව ආ මොහොතේ පමනයි මට හැඬුනේ

මා හඬමින් අන් අයගෙන් කල ඉල්ලීම "අනේ මෙයාට අඬන්නේ නැතුව ඉන්න කියන්නකෝ මෙයා ඇවිත් මේ හොඳට ඉන්න මාව අඬවනවා" කියන එකයි

රෝහලේ සියලුම දෙනාට මා තවත් රෝගියෙක් පමනයි , අනතුරට සතියකට පමන කලින් ගත් පින්තූර වගයක් මගේ කැමරාවේ තිබී ශාම් ඒවා මුද්‍රනය කරගෙන ඇවිත් සියලුම දෙනාට පෙන්වූ පසු

"අනේ මේ වගේ කෙනෙක්ද මේ ලෙඩා අපි හිතුවේ වයසක කෙනෙක් කියලයි " (මිතුරන්ගේ අත්වාරුවෙන් හා සැරයටියක වාරුවෙන් මා ගමන් කරනු දුටු ඔවුන් අනුමාන කර ඇත්තේ එලෙසයි) කියා එතැන් සිට මා කෙරෙහි විශේෂ අනුකම්පාවකින් සැලකීම මට මහත් මානසික හිරිහැරයක් වූවා

තනිවම නැගිට එහා මෙහා යන්න තරමට සුවවූ පසු දවසක කෙලවරේ ඇඳේ නේවාසික රෝගියාගේ ලාච්චුවේ ඇති කන්නාඩිය රාත්‍රී දෙකට පමන රැගෙන විත් මගේ ස්වරූපය මම නිරීක්ශනය කලා.

විශ්වාස කරන්න පිලිස්සුනු සම් කෑලි ගැලවී යමින් තිබූ මගේ මුහුනෙත් Horror චිත්‍රපටියක එවැනි මුහුනකත් වැඩි වෙනසක් නැතැයි මට සිතුනා !

රෝහලේ සිට පැමිනි මුල් කාලයේ බස් වල ගමන් බිමන් යද්දි මගේ අසල සිටි අය මගේ ලඟින් පිලිකුලෙන් ඉවත් වෙද්දී මා ගැනම මට දැනුනේ මහාම මහා එපා කරපු හැඟීමක්. ඒ වේදනාව කොපමනදැයි එවැනි සිදුවීමකට මුහුනදුන් අයෙක් හැර අන් කිසිවෙක් වටහා නොගනු ඇති කියා මට සිතෙනවා.

මෙය බලන ඔබ සැම මට අනුකම්පා කලයුතු නෑ . . !!

දැනට මිය පරලොව ගොස් ඇති රාජගිරිය ආයුර්වේද රෝහලේ සේවය කල "රාජරත්න " වෙද මහතාට නිවන් සුව අත්වෙන්න ඔහුගේ තෙල්, කසාය, කල්ක, පත්තු වලට පින්සිදු වෙන්න මා පෙර තරම් නොවුනත් අනුකම්පාවට ලක්නොවිය යුතු තරම් දුරකට යථාතත්වයට පත්වුනු අයෙක් !

රෝහලේ සිට ගෙදර පැමිනි මා මගේ ජීවිතය ගැන කල්පනා කලා ජීවිතයෙන් පලා යාම මෙයට පිලිතුර නොවේ යැයි මා මටම කියා ගත්තා !

මෙතුවක් කලක් මට වටිනාකමක් තිබුනේ මගේ පෙනුමටනම් තවදුරටත් එම වටිනාකම මා ලඟ නැතිනම් සමාජයේ සාමාන්‍ය අයෙක් ලෙස වැජඹීමට නම් මා වෙනයම් හෝ වටිනාකම්ක් ඇති අයෙක් විය යුතු බව මට පසක් වුනා.

එතැන් සිට මා ඉගෙනීමේ වැඩ කටයුතු ඉතා උනන්දුවෙන් හා ඉතා වෙහෙස මහන්සියෙන් කරගෙන ගියා . . . !

බොහේ දේ සඳහා කාලය හරස් වී ඇති සෙයක් දැනුනා !

විශ්ව විද්‍යාලය මට සිහිනයක් පමනක් ම වූවා . . . !

නමුත් අධෛ‍යමත් වූයේ මා නොවේ.

එතැන් සිට මගේ කාල සටහන බොහේ අවිවේකී එකක් වූවා. එක කාලයක සවස 7ට ගෙදරට පැමිනීමේ මගේ සම්භාවිතාවය දවස් 7න් එකක් පමනක් වූවා !

එසේ වූ මගේ ධෛර්‍ය ඉතා කෙටි කලක් තුල මා රැගෙන ආ දුර ගැන මා ඔසවා තැබූ තැන ගැන නැවත ආපසු හැරී බැලුවෝතින් . . . !

වචන දෙකක් නැත මට ඉත සිතින් සතුටු විය හැකි තැනක්මය ! ඉත සිති සතුටු වියහැකි දුරක්මය !

පසුගිය කාලය දෙස හැරී බලද්දී මගේ ජීවිතයට සිදුවූ බරපතලම අකරතැබ්බය මගේ දිවියට සිදුවූ හොඳම සිදුවීම කියා පැවසිය හැකි මා හැර "කොයි දේ වෙන්නේත් හොඳටයි " කියා පැවසිය හැකි වෙන අයෙක් සිටීද ?