සතුටයි කිරුළ අපේ . . . . !

"මල්ලී දන්නවාද ශාන්ත අයියා තමයි මේ ලොකේ හොඳම පිරිමියා . . . හොඳම සැමියා . . . "

වාහනය පැයට කි.මී. 120සේ අධිවේගයී මාර්ගයට අවතීර්ණ වී පලමු වේග සීමා කැමරාව පහු වුනු ගමන්ම වේගය පැ.කි.මී. 135ට වටා වැඩි කල සැනින් ඉදිරි අසුනේ හරි-බරි ගැසී වාඩිවූ මිනෝලී අක්කා පැවසුවේ ඉදිරිපස වීදුරුවෙන් එහා හිස් අවකාශය දෙස නෙත් යොමා ගෙන . ..

මගේ දෙකනින් පටන් ගත් හිරි වැටීමක් බඳු හැඟීමක් . . . බෙල්ල . . පිට . . හරහා දෙකකුලේ මාපටඟිලි දක්වා දිව වනු මැට දැනුනා.

ඒ හිරියත් සමඟම වේගය යලිත් වරක් 120 පමණ දක්වා අඩුවූ බව වේග සීමා මාපකයෙන් දුට මා වෙනසක් නොපෙන්වා යලි 135ට වටා වැඩි වේගයක රඳවාගෙන ඉදිරිපස මැද කන්නාඩියෙන් පසුපස බැලුවේ පසුපස ආසනයේ කුඩා දරුවා සමඟ ඉඳගෙන උන් මිනෝලි අක්කාගේ සේවිකාව මේ සංවාදය කෙරෙහි සවන් යොමා සිටිනවාදැයි පරීක්ෂා කර බැලීමට.

"මැනිකාගෙයි මගෙයි රහසක් නෑ මල්ලී. දුකට සැපට මගේ ලඟ ඉන්න මැනිකා මට මගේ සහෝදරියෙක් වගේ" මා පසුපස බැලූ කාරණය වැටහුනු මිනාලි අක්කා පැවසුවේ තවදුරටත් කලින් මෙන් හිස් අවකාශයෙන් මුහුන ඉවතට හරවා නෙගෙනම.

අප ගමන් කරමින් සිටියේ ඇගේ නිවසේ සිට කි.මී. 150කට පමන එහා තිබූ ගුවන්තොටුපල වෙත.

පිටරටෙක දී මිතුරෙකුගේ මිතුරියක් ලෙසින් හඳුනා ගත් අපි . . . දැනහඳුනාගෙන කෙටි කලෙකින් ඇගේ මානව දයාවේ බල මහිමයෙන් . . . කුඩා කල සිට එකට හැදී වැඩුනු සොයුරු සොයුරියන් මෙන් වීමු.

මගේ ම අක්කා හැරුනු කොට මතක ඇති කාලෙක අක්කා කෙනෙකුගේ නියම සෙනෙහසින් මට සැලකූ අක්කා කෙනෙක් ලෙස ඈ මගේ සොයුරු සෙනෙහස නිතැතින්ම හිමිකර ගත්තාය.

සමහර විට ඈ සංසාරයේ කෙදිනක හෝ මගේම අක්කා වී සිටින්න ඇති.

වසර ගනනක් එකට එක කුටුම්බයේ ජීවත්වන මුත්, කොතරම් හොඳ සැමියෙක් ලැබුවත් මිය යන තෙක්, මිනී පෙට්ටිය වසද්දී පෙට්ටිය බදාගෙන

"අනේ රත්තරනේ ඔයා කොයි තරම් හොඳ මිනිහෙක්ද . . ඔයා වගේ ආදරයෙන් සලකන මිනිහෙක් මේ ලොකේ නෑ දෙයියනේ"

කියා ප්‍රාණය සුන්වුනු කලේබරයට පවසන තෙක් සැමියගේ හොඳ අගය කරන බිරියන් නොදුටු . . . මුන නොගැසුනු . . . ලෝකෙක ජීවත් වූ මා . . . ජීවිතයේ පළමු වතාවට බිරිඳකගේ කටින් සැමියා පනපිටින් සිටියදී ඔහුගේ ගුණවැනුම් අසා සිටියදී සියොලඟ හිරියකින් වෙව්ලා යෑම අහම්බයක් ලෙස ඔබට සිතෙයිද . . ?
. . . . . .

මගේ මිතුරු තුෂාර ඔහුගේ බිරිඳ අනුරාධා මා නදීශා අපගේ පවුල් දෙකත් තව මිතුරු පවුල් කීපයකුත් සමඟ විනෝද චාරිකාවක යෙදෙද්දී අප අතර ඇතිවූ කතාබහක් මෙවැනි අවස්තාවක නිතැතින් සිහිවෙනවා.

“තුෂාර : මේ ගෑනුන්ට කොයි තරම් හොඳ මිනිහෙක් ලැබුනත් කිසිම වැඩක් නෑ . . කිසිම වටිනාකමක් නෑ. අගය කිරීමක් නෑ”

“මම : ඒකනේ සීයට සීයක් සම්පූර්ණ මිනිස්සු මේ ලොකේ නෑ නේ . . සීයට 95 ක් හොඳ එකෙක් හම්බුනත් මුන්ට මදි . .. “

“බිරින්දෑවරු දෙදෙනාම: (එකවර) අපිට ඕන කරන්නේ ඒ සීයට 5”

. . . . . .

“ශාන්ත අයියා මගේ අයියගේ හොඳම යාලුවා . . . . “

මගේ කල්පනා ලෝකය මිනෝලි අක්කා බිඳ දැම්මා.

“අපේ අම්මයි තාත්තයි රජයේ උසස් රැකියා කරපු අය. දෙන්නම හොඳ උගත්තු. එයාලා කවදාවත් අපිට බල කලේ නෑ කිසිම දෙයක් කරන්න කියලවත් කරන්න එපා කියලවත්. අපි ඉගෙන කාලෙ වත් අපිට බලපෑම් කලේ නෑ. හොයලා බැලුවා, අපි ට අසීරු වෙලාවල් වලදී ගයිඩ් කලා විතරයි. ඒ නිසාම අපි හතර දෙනාම හොඳට ඉගෙන ගත්තා. දෙන්නෙක් චාර්ටඩ් ඉන්ජිනියර්ස්ලා වුනා එක්කෙනෙක් ඩොක්ට කෙනෙක් වුනා එක්කෙනෙක් චාර්ටඩ් එකවුන්ටන්ට් කෙනෙක් වුනා.”

“ශාන්ත අයියගෙයි මගෙයි ලව් එකට ත් කිසිම ප්‍රශ්නයක් ආවේ නෑ . . . එකක් ශාන්ත අයියා ගැනයි අයියගේ පවුලේ අය ගැනයි අපේ ගෙදර අය හොඳින් දැනගෙන උන්නු එක. අනික ශාන්ත අයියගේ හොඳ ගතිගුන ගැන අපි හැමෝටම තිබුනු විස්වාසේ. “

“අපි කසාද බැන්ඳට පස්සේ තමයි ශාන්ත අයියා පී.එච්.ඩී. එක කලෙත්.”

“අපි බොහෝම සංතෝසෙන් හිටියා මල්ලී. තුන්වෙනි දරුවා හම්බු වෙච්චි මුල් කාලේ තමයි ශාන්ත අයියා නොහිතපු විදිහට බීමට පුරුදු වූනේ . . . “

මම තවදුරටත් නිහඬතාවය රකිමින් රිය ධාවනයේ . . .

“ඒක හරියට අර මල්ලී ලඟ තියෙන සුනේත්‍රා රාජකරුණානායකගේ "පූර්ව ජන්ම අපූර්වය" පොතේ වගේ පෙර කරපු අකුසලයක් පල දුන්නා වගේ.”

“ශාන්ත අයියත් රජයේ ලොකු ජොබ් එකක් කරපු නිසාත් මම ප්‍රයිවෙට් කම්පනි එකක ඉහල පොස්ට් එකක වැඩ කරපු නිසාත් අපිට ආර්ථික ප්‍රශ්න කිසිදෙයක් මුලින් නොතිබුනාට අයියා බොන්න ගත්තාට පස්සේ ඒ හැම දේම වෙනස් වෙනන් ගත්තා. “

“ඒ තරමටම බිව්වාද??”

මම අහුවේ දිගටම නිහඬතාවය රකින එක නොසුදුසුයි කියා සිතුනු බැවින්.

"ඔව් මල්ලී. ශාන්ත අයියා හම්බුකරපුවයින් බීලා අසනීප වෙලා ප්‍රයිවෙට් හොස්පිටල් වලින් නිතර නිතර බෙහෙත් ගනන් වුනායින් නතර වෙන්න වුනායින් මගේ සල්ලී විතරක් නෙමෙයි මගේ සහෝදර සහෝදරයින්ගෙනුහ් මට සල්ලී ඉල්ලන්න වුනා ලමයින්ගේ වියදම් වලට එහෙම."

"කොයි තරම් කිව්වත් අයියා හැදෙන පාටක් පෙන්නුවේ නෑ"

"පස්සේ අපේ පවුලේ අය ඔක්කෝම මට එයාලට කරන්න සිදුවුනු අකමැතිම යෝජනාවක් කලා"

"ඒ මොකද්ද? මම ඇහුවේ කුතුහලයෙන්.

"ශාන්ත අයියාව අතහරින්න කියපු එක. ඒ වෙනකොට නංගීයි අයියයි ස්ටේස්ට්ස් වලයි යූකේ වලයි හිටපු නිසා එයාල කිව්වේ ඩිවෝස් වෙලා ලමයි ටිකත් අරගෙන මට එයාලා කාගේ හරි ලඟට එන්න කියලා.

"ඉතිං"

"ඒ වෙනකොට ශාන්ත අයියගේ බීම නිසා මම හෙම්බත් වෙලා අයියව එපා වෙන තරමට වෙලා තිබුනත් අයියව එහෙම ලේසියෙන් මට අතහරින්න බෑ කියලා මගේ හිත කිව්වා මල්ලී. අනෙක ශාන්ත අයියා ඒ දවස් වල බිව්වා වුනත් ඊට කලින් අයියා පුදුම හොඳ ගතිගුන තිබුනු කෙනෙක්."

"මම ඉතිං කලේ කිසිම ගෑනියෙක් නොකරන දෙයක් කරන්න තීරණය කරපු එක"

"ඒ මොකද්ද . . ?

"කිරි බිබී හිටපු මාස හයේ ළමයියි, ඉස්කෝලේ යන අනිත් ළමයින් දෙන්නයි අම්මල ලඟ දාලා ශාන්ත අයියවත් අරගෙන ඩුබායි වලින් මට ජොබ් එකක් හොයාගෙන ආපු එක"

"ඩුබායි . . ?" මම අහුවේ ප්‍රශ්නාර්ථයකින් . ..

"ඔව් මල්ලී, මම කලින් හිතුවේ ඩුබායි කියන්නේ අරාබි රටක් නිසා මෙහේ ක්ලබ් නෑ . . . බොන්න නෑ කියලනේ"

“හ් හ් ම් ම් ම්”

"කිරි බොන ළමයවත් අම්මලා ලඟ දාලා . . .?"

"ඔව් මල්ලී . . මට ශාන්ත අයියගේ ජීවිතේ විනාස වෙන්න දාලා අයියව අතහරින්න පුලුවන්කමක් නෑ අපි අවුරුදු 13ක් ලව් කරලා බැන්දේ . . එහෙම කලා නම් ලමයින්ට තාත්තෙක් නැති කලාට වඩා හොඳ මනුස්සයෙක් හදන්න මම කිසි දෙයක් කලේ නෑ කියලා මගේ හිත මට දොස් කියයි මම මැරෙනකම්ම"

"මම ළමයි තුන්දෙනාවත් ගෙන්න ගෙන මෙහේ ස්කෝල වලට දාලා මැනිකාවත් ගෙන්න ගෙන, ශාන්තඅයියට ත් ජොබ් එකක් හෙව්වා මෙහෙන්. ඒත් අයියගේ උගත්කමේ තරමට හොඳ එකක් සෙට් වුනේ නෑ."

"ආවට පස්සේ ටික කාලයක් ශාන්ත අයියා හොඳට හිටියා"

"මෙහේ ඇවිත් ටික කාලයයි . . ශාන්ත අයියා ආපහු බීමට වැටුනා. කෙටි කාලෙකට අයියා ජොබ් එකක් කලා එකෙන් ලැබුනු සල්ලි වලින් ආපහු බොන්න ගත්තා. පස්සේ මගෙන් සල්ලි ඉල්ලගෙන ඒවායිනුත් බොන්න ගත්තා"

"අයියෝ"

"ඔව් මල්ලී. . මට තව ඉවසන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බේ නෑ . . .මම අයියට කිව්වා ආපහු යන්න කියලා"

"ඒ කියන්නේ වෙන් වෙන්න??

"මම දන්නේ නෑ මගේ හිතේ ඒ වෙලාවේ මොනා තිබුනාද කියලා"

"ශාන්ත අයියව එයාපෝර්ට් එකේ ඩ්‍රොප් කරලා මම ආවේ එක පාරක් වත් හැරිලා බලන්නේ නැතුව. ගෙදර ඇවිත් තමයි මම හොඳටම ඇඬුවේ. ඇයි අපිට මෙහෙම වුනේ කියලා හිතලා . . . "

"ශාන්ත අයියට ත් තේරුනා ඒ පාර වෙනදට වඩා ගොඩක් වෙනස් කියලා . . එයා ලංකාවට ඇවිත් තනියෙම හිතලා බොහොම මහන්සි වෙලා බීම නතර කරගෙන"

"පොඩ්ඩක් වත් බොන්නේ නැද්ද"

"නෑ මගේ යාලුවෙක්ට කියලා එයාට තිබුනේ ලෙඩක් කියලා ඒ කියන්නේ ඇඩික්ට් වුනු එක. දැන් ආපහු පරන අයියා මයි . . ."

"ළොකු ළමයි දෙන්නව කලින් යවලා මම මේ පාර යන්නේ ලොකූ සතුටකින්. අපි දෙන්නා දැන් මාස හයක් දැක්කේ නෑ මල්ලී. . . මට සිහිය නෑ දැන් ගිහින් ශාන්ත අයියව දකින කම් . . . "

මෙතුවක් කල් ඇගේ මුහුනේ නිතර රැඳුනු සිනාවට අමතරව අද උද්දාමයක්ද රැඳී ඇතැයි ඈ දෙස බැලූ මට සිතුනා . . . .

"මම මෙහේ ආවේ ජීවත් වෙන්න බැරුව සල්ලී නැතුව නෙමෙයි මල්ලී . . එක අරමුණක් වෙනුවෙන්. . .. ඒ අරමුණ දැන් ඉෂ්ඨ වෙලා තියෙනවා"

"මට ආපහු පරන විදිහට සංතෝසෙන් ජීවත් වෙන්න පුලුවන් වෙයි මල්ලී . . . මට විස්වාසයි ඒක . . . "

නිරංජලා සරෝජනී ගායනා කරන ගීයක කොටසක් මගේ සවනට පාවී ආවා . ..

"රජෙකුට හිමිවූ . . මා දැන් රැජිනකි . .. . සතුටයි . . කිරුල අපේ . .. "

මට සොයුරිකගේ සෙනෙහස නොලැබී යනවා වුවත් ඇගේ ත් ඇගේ කුටුම්බයේත් සෙහෙහස යලිත් දෝර ගලා යනු මනසින් විඳි මා ඈට ගුවන් තොටුපලේදී සමුදුන්නේ මගේ කලින් සටහනක් වූ "දුර්ග තරණය" පොතේ ඇග්නස් මෙන් මානව දයාවේ ගුණ සුවඳ විහිදුවා ජීවිතය ජය ගත් තවත් මානවිකාවක් ගැන මගේ මතක පොතේ පිටු අතර නොමැකෙන ලෙස සටහන් තබා ගනිමින්.

ඉදින් "සුරංගනා කතාවක් නොවූ ප්‍රේමයක කතාවක්" හි විහඟි වෙනුවෙන් ඇගේ කුටුම්බයේ ආරක්ශාවටත් ඇගේ සතුට වෙනුවෙනුත් සුභ පැතූ ඔබ සැම මිනෝලි අක්කාගේ ආදරයේ නාමයෙන් කල පරිත්‍යාගය අගය කරන්නත් . . .ඇගේ සතුට වෙනුවෙන් ඈට සුභ පතන්නත් මා සමඟ එකතු වෙනවා නොවේද . . .. ?