තාත්තා අසනීපයෙනි, වහාම එන්න එපා.. . !

මගේ මුල්ම පිටරට රැකියාව කරන කාලේ - කටාර් රාජ්‍යයේ - වැඩ කරන දවසක කෝල් එකක් ආවා. කතා කලේ අම්මා.

"පුතේ දැනට දවස් හතරකට කලින් තාත්තට ඩෙංගු හැදිලා හොස්පිටල් ඇඩ්මිට් කලා. ඔයාගේ යාලුවෝ ඉන්දික, හිමාෂ්, සමරෙ එහෙම තාත්තව බලා ගන්නවා. ඔයා බය වෙන එපා දැන් තාත්තට ගොඩක් හොඳයි"

අම්මට පිලිතුරු විදිහට මම මොනව කිව්වද මතකවත් නෑ.

මට මතක මගේ ඉස්මුදුනෙන් පටන් ගත්තු හිරි වැටීමක් බෙල්ල, පපුව, කකුල් හරහා යටි පතුලටම කරන්ට් එක වදිනවා වගේ දුවපු බව විතරයි.

"අනේ තාත්තා මැරුනොත්?"

මාව එතනම තිබුනු පුටුවේ ඉන්දවුනා කියලාත් මතකයි.

"තාත්තා නැතුව අපි කොහොම ජීවත් වෙන්නද?

එතකොට අක්කයි නංගියි දෙන්නත් බැඳලා පවුලෙන් වෙන්වෙලා, නංගී ජපානේ, මම කටාර්. ඒත් තාත්තා කියන්නේ අපේ පවුල් ගහේ මුදුන් මුල විතරක් නෙමෙයි මුලු ගහම. මට හිතුනේ එහෙම

පවුල වෙනුවෙන් තාත්තාට වැඩිය කැපකිරීම් අම්මා කලා උනත්, පිට රට ඉන්න නංගීත්-මමත් පවුලේ වියදම් බලා ගත්තා උනත් අපි හැමදෙනාම පවුල් ගහේ නිකම්ම නිකම් කොල. තාත්තා තමයි මුලු ගහම වුනේ.

මම එදාම නිවාඩු දාලා ලංකාවට ගියා.

යනකොටත් අම්මගේ, අක්කගේ, මගේ යාලුවන්ගේ සහ රෝහලේ වෙද-හෙද-හෙදි-සේවක පිහිටෙන්, සහයෝගයෙන්, උපකාරයෙන් තාත්තා සුවය ලබලා.

ගුවන් යානයේ ගමන් කාලය පුරාවටම මගේ හිත හිරි වට්ටපු එකම ප්‍රශ්නයයි තිබ්බේ.

"තාත්තා මැරුනොත් අපි ජීවත් වෙන්නේ කොහොමද? පවුලේ මූලිකයා නැතිවුනොත් අපිට මොනවා වෙයිද?"

ඒක තනිකරම ආත්මාර්ථකාමී හැඟීමක් වෙන්න ඇති, ඒත් ඒක එහෙමයි උනේ.

ඒ කාලේ අපි තුන්දෙනා ම වැඩියෙන්ම ආදරේ කලේ තාත්තට.

අක්කයි නංගියි තාත්තගෙන් ඇති වෙන්න ගුටි කාලා තිබුනත් අද වෙනකම් තාත්තා මට එක පාරක් වත් ගහලා නෑ.

මේ ලඟක් වෙනකම් ම සුනේත්‍රාගේ පූර්ව ජන්ම අපූර්වය සහ කර්ම අත්පොත කියවනකම්ම වගේ මම මේ ලොකේ තරහින් හිටියේ එකම එක්කෙනෙක් එක්ක.

ඒ තාත්තා එක්ක.

ලඟදී මගේ සොඳුරු ත්‍රස්තවාදියා විරුල් මගෙන් ඈත් වෙලා හිටපු මාස තුනට පස්සේ මට තේරුනේ මම තාත්තා එක්ක තරහා වෙන්න හේතුව.

මම තාත්තගෙන් ලොකූ ආදරයක් බලා පොරොත්තු උනා.

තාත්තගේ ව්‍යාපාරයට අනුව එක එක පලාත් වල තිබුනු ව්‍යාපෘති වලට ගියාම තාත්තා ගෙදාර එන්නේ සමහර විට මාසෙකින්, දෙකකින්, තුනකින්.

එහෙම කාලෙකින් එන තාත්තා අපිව හුරතල් කරයි කියලා මම නම් බලන් හිටියා.

සාලේ පැදුරක් එලාගෙන තාත්තා නිදා ගත්තාම පිට දිගේ ඇවිදින්න, පිටේ සුදු පාට බිබිලි කැඩුවාට එක බිබිලකට සත විසිපහ ගානේ අය කරන්න, තාත්තා පත්තරේ බලනකම් සරමේ ඔංචිල්ලා පදින්න . . .

මේ ඔක්කෝම හීන තාත්තා ගෙදර ආපු දා ඉඳන් වැඩි වෙලාවක් දේශපාලනය වෙනුවෙන් යොදවපු නිසා කැඩිලා බිඳිලා ගියාම තාත්තා ගැන තරහවක් ඉපදෙන්නේ නැතුව තියෙයිද?

ඒ ඔක්කෝම අතීතයේ කතා.

වර්තමානයේ මුනුබුරු මිනිබිරියෝ හත් දෙනෙක් ඉන්න සීයා කෙනෙක් වෙච්චි අපේ තාත්තට මුනුබුරු මිනිබිරියෝ බලන්න යන්න වෙලාවක් නැතත් කෙප්ප දෙසා බාන දේශපාලන රැස්වීම් වල කකුල් කෙඩෙත්තුව හැදෙන කම් හිටගෙන ඉන්න වෙලාව තිබ්බත් . . .

ඒ මුනුබුරු මිනිබිරියෝ හැමෝමත් උන්ගේ අම්මලා තාත්තා වගේම ආදරේ සීයට . . .

හැබැයි නොපෙන්නුවාට තාත්තාගේ හිතේ මගේ ගැනත් ලොකු ආදරයක් ඇති.

අපේ ගෙදර උන්දෑ නම් කියන්නේ එහෙම නැතිනම් කොහොමද ඔයා වලි දාන තරමට ඔයා එක්ක තරහක් ඇති කර ගන්නේ නැතුව ඉන්නේ කියලා. ඔයා කියන ජාති වලට කනට ගහන්නේ නැතුව හිනාවෙවී ඉන්නේ කියලා

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

පෙරේදා හවස නංගිගෙන් කෝල් එකක් ආවා.

"අයියේ තාත්තට හාට් ඇටෑක් එකක් ඇවිත් හෝමගම හොස්පිටල් එකේ නතර කලා"

කලින් දැනුනු හිරි වැටීම මෙද පාර නොදැනුනේ ඇයි?

මගේ හිතේ තාත්තා ගැන තිබුනු ආදරේ අඩුවෙලාද?

මම ළමයෙක් වගේ හිතන එක නතර කරලා වැඩිහිටියෙක් වගේ හිතන්න පටන් අරන්ද?

මගේත් රැවුල කොන්ඩේ සුදුවෙන්න පටන් අරන් එහෙම වයසට යන්න පටන් අරන් ඉන්න එකේ තාත්තාත් දැන් වයසයි කියලා මම හිතනවද?

මනෝකාය, මරණය හා සසර ප්‍රගමනය පොත ආපහු වතාවක් කියෙව්වට පස්සේ මාව ඕනෑම දුකක් වේදනාවක් ඉවසන්න තරම් නිර්වින්දනය කරලද?

"මම, මගේ කියලා මමත්වයකින් රැක ගන්න හදන දේවල් මගේ වෙන්නේ කොහොමද"

මගේ කියලා මම හිතාගෙන ඉන්න මගේ ශරීරය වත් මගේ නොවෙයි නම් . . . මගේ අය, මම ආදරය කරන අය, මට ආදරය කරන අය කියලා මම හිතාගෙන ඉන්න අය කරන දේවල් වලින් හිත රිදෝ නොගෙන ඉන්න ඒ පොතේ කරුනු හේතු වුනා තමයි.

කිසි දෙයක් නිසා ඕනවට වඩා සැලෙන්න නැතිව ඉන්න එක හොඳ දෙයක් උනත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා එහෙම නොවී ඉන්න තිබ්බනම් කියලා . .

. . . . . . . . . . . . .

නංගීයි ඒ රෝහලේ වැඩ කරන මගේ මිතුරිය නදීගේ මල්ලී දොස්තර චමත් යි කියපු විදිහට තාත්තා ට සුව වෙමින් පවතිනවා. ඒත් සති ගානක් යනකම් බොහෝම පරිස්සම් වෙන්න වෙයිලු.

තාත්තාට ඉක්මනට සනීපවෙලා, ආපහු පරන සුපුරුදු පරිදි මට තාත්තා එක්ක වලි දාගන්න ලැබේවා.