වැලි කතර, මරු කතර හා පාරාදීසය . . . !

වැලි කතර මරු කතරක් ලෙස . . .
දිටිමි එක් කලෙක . . .
ඇසූ සැටියෙන් කුඩා කල . . . .
ආගිය උන් කී දෑ අසාහිඳ . . .

මගට බට නොහී ගිනි ලන . . .
රුදුරු සැඩ හිරු රැසින . . .
නැවුම් හුස්මක් ගනු නොහී . . .
දූලි මුසු වැලි කුනාටුද . . .
දා බිඳු ගලයි ගත . . .
නිමාවක් නැති ලෙසින . . .

අහෝ එවන් රුදුරු වැලි කතර . . .
කිම යා ද රන් මසු සොයා . . .
නොකෑවත් බඩට . . .
නොඇන්දත් ගතට . . .
මේ පාරාදීසයක් වන් . . .
ආදරයම ජීවිතය කොටගත් . . . .
ජීවිතයම ආදරය කොට ගත් . . .
සොඳුරු බිම් කඩ හැර දමා . . .
නොයමි කිසිදාක නොරට . . .
වියරු වැලි කතරකට . . .
විඳවන්නට නොව දුකින් . . .
විඳින්නට ලද දිවිය . . .
සතුට දෝත දරා . . .
සිනා දෝර ගලා . . .
ජීවිතේ සුන්දරද මෙතරම් . . . !

නමුදු එක අකාල සන්ද්‍යාවක . . .
අනෝරා වස්සාන කාලෙක . . .
හෙන හඬින් ගිගුම් දුනි සොඳුරු දිවි මඟ . . .
බිඳ වැටී මනෝ මන්දිර සුනු විසුනු වී . . .
රිදී සිත . . . ඉකි බිඳී හදවත . . .
ගිලිහී රැහැන් පට දිවි මඟ බැඳී හුන් . . .

වින්දනයම විඳිල්ලක් වූ කල . . .
පාරාදීසය කතරකැයි හැඟුනු කල . . .
කතරත් පාරාදීසයකැයි නොහැඟේද . . . ?

කතර කතරක්ම නොවේ යැයි . . .
දැනේ කතරට වන් කල . . .
මසුරන් පොදිත් දැවටේ දෑඟිල නිතර . . .
අනාදර පිරි පාරාදීසයද . . .
මසුරන් සපිරි කතරක් නොවූ කතරද . . .
සිත දෙගිඩියාවක . . . !