සුභ උපන් දිනයක් ආදරණීය අම්මේ . . . !

දුමීගේ ගමහාමිනේගේ මල්ලීගේ මිතුරියක් දුමීගේත් මගේත් බ්ලොග් රසිකාවියක්. ඇය කෙටි නිවාඩුවකට ඩුබායි ඇවිත්. ඈ දුමීට කෝල් කරපු වෙලාවේ කියලා ඩුබායි ආපු එක දුකාවත් හමුවෙන්නම ඕන කියලා.

මම දුමීට කිව්වා එයාවත් එක්කරගෙන අපේ ගෙදර එන්න කියලා.

අපේ ගෙදරඋන්දෑගේ මළයටත් කිව්වා එයාගේ බිරින්දෑත් එක්කම එන්න කියලා කස්ටියට එකතු වෙන්න.

උදේ නමයට සාජා වලින් පිටත් වෙන්නම් කියපු දුමී එහෙන් පිටත් වෙනකොට උදේ පාන්දර 11.30ට විතර වෙලා මොකද පැය එකහාමාරෙන් එන්න පුලුවන් ගමන කස්ටිය අපේ ගෙදර එනකොට යාන්තම් උදේ එක විතර වුනා.

පොඩි වෙලාවක් අපේ ගෙදර ගත කරපු කස්ටියම හදාගෙන ආපු කෑමයි, අපේ මිතුරිය දීපානි අරගෙන ආපු දෙකලප්පමුයි අහ් නෑ වටලප්පමුයි, අපි හදපු කෑමයි ඔක්කෝම අරගෙන ගියා "කිඩ්ස් පාර්ක්" කියලා නමක් තියෙන පොඩි සත්වෝද්‍යානයකට.

එතන ඉඳන් කාලා බීලා හවස් වෙලා අපි හැමෝම ගියේ අපේ මිතුරිය අපේ ගෙදර එන්න කියලා අරාධනා කරපු වෙලාවේ ඉඳන් පුන පුනා කියපු ඩුබායි වල තියෙන ලෝකයේ උසම ගොඩනැගිල්ලේ (Burj Khalifa) තියන්න සංවිධනය කරල තිබුනු මල් වෙඩි සංදර්ෂනය බලන්න.

පාර්කින් ප්‍රශ්න එයි කියලා දැනන් උන්නු නිසා වාහන දුමියගේ කාර්‍‍යාලය ලඟ පාර්ක් කරලා මෙට්‍රෝ කෝච්චියේ තමයි ගියේ ඕන්.

මගේ අම්මෝ ඒකට ඇවිත් හිටපු සෙනඟ කන්දරාව.

සංදර්ශනය ඉවර වෙලා "බර්ජ් කලීෆා" මෙට්‍රෝ ස්ටේශන් එකෙන් කෝච්චියට නගින්න බැරි බව තේරුනු අපි කලේ කිලෝ මීටර් 2ක් විතර දුරින් තිබුනු ඊලඟ ස්ටේශන් එකට පයින් ගිහින් එතනින් කෝච්චිය ගත්තු එක.

ඒක තමයි නියම ගමන.

දුමියා උගේ පුතාව කර උඩ තියාගෙන මම මගේ සොඳුරු ත්‍රස්තවාදියා විරුල්ව කර උඩ තියාගෙන. හරියට ලංකාවේදි පෙරහර බලන්න ගිහින් එන්නේ . . . අන්න ඒ වගේ . .

ස්ටේශන් එකේ පැය ගානක් හිරවෙලා බුදු දුකක් විඳලා (ඒ වුනාට අපි නම් කිය කිය හිනාවුනේ ඒන මාර ආතල් රැග් එකක් කියලයි) දුමීලයි අපේ මසියයි කස්ටිය සාජා ගියා . . . අපි අබුඩාබි ආවා.

හැමෝම ගෙවල් වලට එනකොට පාන්දර 3.30-4.00ට විතර ඇති.

ජීවිතයට අමතක නොවන දෙසැම්බර් තිස් එකක් ඔන්න ඔහොම ගත කලා.

ෆෝන් ඕෆ් කරලා නිදා ගත්තු අපි ඇහැරුනේ ඊයේ උදේ පාන්දර 11ට විතර.

විරුල් හීනෙන් මොනවදෝ දැකලා. ඌට කියා ගන්න තේරෙන්නේ නෑ ඒ මොනාද කියලා. කොල්ලා ඒක දෙන්න කියලා කියන එකට කියන්නේ "ඒක දේ" කියලා. උදේම විරුල් අඬාගෙන නැගිට්ටේ ඒක දේ කියාගෙන. අපි ඉතිං අහනවා අහනවා ඌ කෑ ගගහා අඬනවා ඒක දේ කියලා. දෙන දෙන දේ පොලොවේ ගහනවා ඒක නෙමෙයි කියලා.

මම ඉතිං කොල්ලව වඩාගෙන අහනවා මොනාද පැටියෝ ඔයාට ඕන කියලා.

මූ ඒක දේ . . ඒක දේ කියනවා විතරයි.

මට එකපාරටම මතක් වුනේ මම ගැන අපේ ගෙදර අය කියපු කියන දෙයක්.

මම පොඩි කාලේ හරිම චුරු චුරුවලු. අඬාගත්තු ගමන්මලු. (මේ විරුල් කොල්ලා නම් එහෙම නෑ ඌ හිනාපාල වගේ . . හිනා වුනු ගමන් මයි ) මට හිතුනේම අපේ අම්මා මාව නලව ගන්න කොයි තරම් නම් දුකක් විඳින්න ඇද්ද කියලයි.

තාත්තත් නිතර ගෙදර නෑ බිස්නස් වලටයි දේශපාලන වැඩ වලටයි නිතරම ගෙදරින් එලියේ.

නංගි ඉපදුනු ගමන් අම්මට තනියෙන් වැඩ කරන්න බෑ කියලා අක්කව ගමේ ආච්චිලගේ ගෙදර නතර කලා වුනත් පුංචි එකී නංගීවත් බලාගෙන මගේ චුරු චුරු ඇඬිල්ල එක්ක අම්මා මොන තරම් දුකක් විඳින්න ඇද්ද කියලා හිත හිතා ඉන්න කොට තමයි අපේ ගෙදර උන්දෑ නදීෂා මතක් කලේ අද අම්මගේ උපන් දිනේනේ . . ඉක්මනට කෝල් කරන්න කියලා . . . .

අම්මගේ 66වෙනි උපන්දිනේට සුභ පතන කොටම තමයි නංගියි එයාගේ පවුලේ අයයි හැම ජනවාරි පළමුවෙනිදාම තියෙන අම්මගේ විශේෂ දවල් කෑම පාර්ටියට සහභාගි වෙන්න ඇවිත් තියෙන්නේ.

ඒ වෙනකොටත් අක්කලා මඟ එනවලු. දුසිම් භාගෙට එකක් අඩු අක්කගේ ළමයි ටික ලෑස්ති කරගෙන ගමන්ක් එන එක ඉතිං ලේසි නෑනේ.

තාත්තගේ ඉස්සෝ ස්ටුවයි, අම්මගේ දැවිල්ල චිකන් කරි එකයි අල හොද්දයි බෝංචි කරි එකයි එක්ක බත් කටක් කාලා අම්මට උපන්දින හාදුවක් දෙන්න යන්න බැරි උනු එක නම් හිතට හරිම දුකයි තමයි. කමක් නෑ අපේ පවුල විතරනේ අඩු . . අක්කයි නංගියි අපේ අඩුවත් පුරවයි කියලා හිතාගෙන අම්මට සුභ උපන් දිනයක් පතලා අපි කිරිබත් කාලා ආපහු නිදා ගත්තා.

ප. ලි.
අම්මට සුභ උපන් දිනයක් කිව්වා වගේම මගේ බ්ලොග් සහෘදයෝ හැමදෙනාටමත් සියළු පැතුම් ඉටුවෙන සතුටින් පිරුනු සුභ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා කියලාත් මම හදවතින්ම සුභ පතනවා.