ලේ කිරි පෙවූ දරුවන් දැක මියෙන්නෙමී . . . !!

පහුගිය කාලේ ෆේස්බුක් එකේ පොඩි සංවාදයක් ගියා. ඒකේ විෂය උනේ මහාචාර්‍ය සුනිල් ආරියරත්න මහතා විසින් රචිත, නන්දා මාලනිය විසින් සංගීතවත්කොට ගායනා කරන “සුදු හාමිනේ නුඹ කොතැනද අද දවසේ” ගීතයෙන් කියවෙන වයසක දෙමාපිය යුවලකගේ ආදරණීය ඉල්ලීම එහෙම ආදරණීය ඉල්ලීමක් නොව චෝදනාකාරී අඬවැඩියාවක් බවයි.

අවාසනාවට මට ඒ සංවාදයට ප්‍රායෝගිකව එක්වෙන්න බැරි උනත් ඒ සංවාදයේ ගොඩක් කොමෙන්ට්ස් කියෙව්වා. සිංහලෙන් ටයිප් කරලා මගේ අදහසත් එතනදී සාකච්චා කරන්න ඕන කියලා හිතුනත් ඒ දවස්වල තිබ්බ අවිවේකී බව නිසා ඒක කරන්න බැරි උනා. දැන් ඒ සංවාදය ආපහු සොයන්න ලේසි වෙන එකක් නෑ කියලා හිතෙන නිසා මට එදා කියන්න ඕන උනු දේවල් මගේ බ්ලොග් එකේ වත් ලියන්න ඕන කියලා හිතුවා.

ඔක්කෝටම කලින් සිංදුවේ වචන ටික කියෝලා සිංදුව අහලා ඉමුකෝ . .

සුදු හාමිනේ නුඹ කොතැනද අද දවසේ
දීගෙක ගිහින් දරුපිරිවර මැද සුවසේ
ලේලිය කැටුව මගෙ පුතු වෙන් විය රහසේ
මං විතරයි තනියෙම දැන් මගේ නිවසේ . .

නුඹලගේ තාත්තා ඇත දුර බලාගෙන
කවදා දූ පුතුන් ඒ දැයි පතාගෙන
වේවැල් කැඩුනු පුටුවේ වක ගසාගෙන
මං ඉන්නවා නෙතු කඳුලැලි දරාගෙන

දරුවන් ඇඳුම් ඇඟලුම් ගෙන සිඹින්නේමී
මනසින් එදා කෙලි සෙල්ලම් දකින්නෙමී
මරණයේ දොරකඩට සපැමින සිටින්නෙමී
ලේ කිරි පෙවූ දරුවන් දැක මියෙන්නෙමී . .



මතක හැටියට එතනදී අදහස් දක්වපු බොහෝ දෙනෙක්ගේ අදහස උනේ ගොඩක් දෙමාපියන් දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව මේ වැරැද්ද කරන බවයි කෙටියෙන් කීවොත් මේ පහත ආකාරයේ නෝක්කාඩු වයසක දෙමාපියන් විසින් දරුවන්ට සිදු කරන බවයි.

වයසක අපි ගැන උඹලා බලන්නේ නෑ;
උඹලා පොඩි කාලේ අපි අපි හැම දේම කැප කලේ උඹලා වෙනුවෙන් ඒත් උඹලට අපිව බලන්න එන්න වත් වෙලාවක් නෑ;
ලේ කිරි කරලා, ගූ හුජ්ජ අතගාලා හදපු දෙමව්පියන්ට වඩා කොහේවත් ඉන්න උන් උඹලට ලොකු උනා එහෙනම්;

ඒ කතා මොනවා උනත් මට නම් මේ ගීතය ඇහෙද්දී දැනෙන්නේ පුදුම දුකක්. අහන්න එපා ඒ දුක ළමයි නිවාඩුවට ගෙදර එනකම් බලන් ඉන්න මගේ අම්මා තාත්තා ගැනද කියලා.

මම හිතන්නේ මම දුක් වෙන්නේ මම ගැන.

මේ සිංදුව ඇහෙන හැම මොහොතකම මට මැවිලා පේන්නේ පුංචි කාලේ ආදරෙන් ඉඹ ඉඹ හදපු දරුවෝ කොයි වෙලේල අපිව බලන්න එයිද කියලා හාන්සි පුටුවක වක ගැහිලා බලන් ඉන්න වයසට ගිය මාව. විසි කරන්න ලෝබ කමට අල්මාරියේ කොනක හංගගෙන ඉන්න විරුල් පුංචි කාලේ ඇඳපු ඇඳුමක් ඉඹ ඉඹ පුතාගේ පුංචි කාලේ දඟ වැඩ හිතෙන් මවාගෙන එහෙම නැති නම් පුංචි කාලේ වීඩියෝ එකක් බලාගෙන ඇස් දෙකේ ලොකු කඳුලු බෝල පුරෝගෙන ඉන්න මගේ ගෙදර උන්දෑව . .

අර දෙමාපියන්ගේ චෝදනා ගන චෝදනා කරන අයගේ හිතේ කොනක හරි තියෙනවා ඇති කියලා මට හිතෙනවා "දෙමාපියෝ දරුවෝ හදන්නේ අනාගත ආයෝජනයක් විදිහට වෙන්න ඇති" කියලා කරන උපකල්පනය.

ඒත් මම නම් කියන්නේ ඒක එහෙම නෙමේ කියලයි.

කලින් ජෙනරේෂන් වල් නම් මම දන්නේ නෑ අලුත් ජෙනරේෂන් එකේ නම් දෙමාපියෝ දන්නවා රටේ ලෝකේ ආර්ථිකේ යන විදිහට ළමයින්ට දෙමාපියන් ලඟට වෙලා බේබි සිටින් අහ් නෑ පේරන්ට් සිටින් කරන්න බෑ උන්ට උන්ගේ ලොකේ හොයාගෙන දෙමාපියෝ ජීවත් වෙන රටේ වෙන දුරකට හරි නැති නම් ලෝකේ වෙන කොහේ හරි රටකට හරි යන්න වෙනවා කියලා .

අක්කගේ ළමයින්ට බේබි සිටින් කරන්න මම ගියේ ඒ ලෙවල් කරද්දී . . ඒ ලෙවල් පස්සේ අවුරුදු 2ක් ඉන්ග්‍රීසි ක්ලාස් එකකට ගියා මිඅක් කිසිම දෙයක් ඉගෙන ගන්නේ වත් නැතුව අක්කගේ ළමයි බැලුවා. නංගිත් එහෙමයි. ඒ කියන්නේ එක අතකින් අක්කගේ ළමයින්ට මායි නංගියි දෙමාපියන්ම තමා.

මම ඉතිං මැදපෙරදිගනේ, අක්කගේ ලොකු එකා ඒ ලෙවල් කරද්දී ඉස්කෝලේ වලියකට බොරැල්ලේ චන්ඩි වගයක් ගහන්න ඇවිත් නංගී උන් එක්ක මාර ගේමක් ඉල්ලුවා."මුන්ව ඇහේ තියාගෙන හදලා එක එකාගෙන් ගුටි කන්න දෙන්න කොහොමද බන්" මොකට ඔය චන්ඩි එක්ක හැප්පෙන්න ගියාද කියල අපි නංගිට බැන්නම ඒකි කිව්වේ එහෙම.

උන් නිසා තමයි අපි ඉගෙන ගත්තේ අපි ළමයි හැදුවේ අනාගත ආයෝජයනකට නෙමේ කියලා . . . දැන් උන් උන්ගේ ලෝකවල. අපිට කෙනෙහිලි කමක් කලොත් බනිනවා මිසක් අපි උන්ගෙන් මෙලෝ දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ නෑ . .

ඒත් දෙමාපියන්ට දරුවෝ මොන තරම් ලොකු උනත් වයසට ගියත් උන් දරුවෝමයි. අක්කගේ ළමයි අපිට වඩා ලොකු උන් උනාට අපි තාම ආසයි උන්ව පොඩි කාලේ බදාගෙන හුරතල් කලා වගේ තුරුල් කරන් ඉන්න. අපි දැන් පොඩි උන් නිසා මගේ පුතාව නංගිගේ පොඩි උන්ව නදීෂගේ නංගිගේ පොඩි උන්ව තුරුල් කරන් හුරතල් කරනවා. මුන් වයසට ගියත් දෙමාපියන් විදිහට ඒ විදිහටම හුරත කරන්න තියෙන ආසාව නැතිවෙයි කියලා මම නම් හීනෙන් වත් හිතන්නේ නෑ.

ළමයින්ටත් හිතෙන්න පුලුවන් "මොන සමයංද අපිත් දැන් ලොකු එවුන්" . . "ලැජ්ජ නැද්ද හුරතල් වෙන්න" . . "මිනිස්සු දැක්කොත් හිනා වෙයි" . . .කියලා ... එතනදී දෙමාපියන්ගේ හිතේ අර අසාව ඉෂ්ඨ කර ගන්න බරි දුක එලියට එන්නේ නෝක්කාඩුවක් විදිහට කියලයි මට හිතෙන්නේ . ..

දකින උන්ට ඕන බන්බුවක් හිතාගන්න කියන්න . . . තමන් කොයි තරම් වසක උනත් කමක් නෑ වයසක අම්මා තාත්තා ගාවට ගියාම ඒ අය අපි පොඩි කාලේ හුරතල් කරපු විදිහට . . අපි අපේ පොඩි උන්ව හුරතල් කරන විදිහට හුරතල් කරන්න ඒ අයට ඉඩක් දෙන්න . . . 

"සුදු හාමිනේ නුඹ කොතැනද අද දවසේ" කියලා අම්මලා කියන්නේ නෝක්කාඩුවක් නෙමේ "ලේ කිරි පෙවූ දරුවන් දැක මියෙන්නෙමී" කියන්නේ අනේ මැරෙන්න කලින් ආයි සැරයක් අර උඹලා පුංචි කාලේ හුරතල් කලා වගේ කරන්න තිබ්බා නම් කියන දුක්බර ප්‍රේමනීය ඉල්ලීම මිසක් වෙන මොකක් වත් නෙමේ . . .

Pic from: http://diyhealth.com/myths-about-aging.html