Thursday, October 14, 2010
බ්ලොග් නොලියා ඉන්න වරයක් දුන් අඤ්ඤකොරොස් දෙයියා . . .!
"දරුව, අද දින නුඹගේ උපන් දිනය නිසාවෙන් නුඹට කැමති දෙයක් ඉටුකරදීමේ වරයක් ලබාදෙනු වස් පැමිනි ලංකාදීපය රකින්න කැපවුනු තිස්තුන් කෝටියක් දෙවිවරු අතරින් එක් දේවතාවෙක් වෙමි මම්'
උඩ ගිහින් ඇහැරුනු මම බැලුවේ “මේ කවුද යකෝ මේ. . . මූ මේ කොහෙන් ආවද දොර ජනෙල් වහලා තියෙද්දිත්” කියලා.
අනික අපේ රට රකින්න ඔය තරම් දෙවියෝ ඉන්නවා කියනවනම් ඒ කියන්නේ කෝටි දෙකට තිස්තුන් කෝටියක් කියන්නේ එකාට 16ගානේ ඉන්නවා කියන එකනේ . . කොහොමත් වෙන්න බැරි වැඩක්.
"හඃ හා වෙරි ෆනී . ., මම අහලා තියෙන්නේ දෙවියෝ කියන්නේ අපෙන් පිං අරගෙන ජීවත් වෙන කොටසක් කියලයි. ඉතිං කොහොමෙයි ඔහේලා අපිට ඉල්ලන ඉල්ලන දේ දෙන්නේ" මම කිව්වේ නින්ද කැඩූ තරහට නොරුස්සනා හඬින්.
"ඒ පණ්ඩිත කතා අනවශ්යයි දරුව. ඔබට යමක් අවශ්යයි නම් ඉල්ලනු. නැතිනම් මා ආපසු චුතවෙන්නෙමි"
නින්දෙනුත් ඇහැරුනු එකේ ඔන්න ඔහේ ඉල්ලලා දානවායි හිතපු මම වැඳගෙන පටන් ගත්තා
"අනේ දෙවියනේ මට තියෙන ලොකුම ප්රශ්නේ මට පේන විදිහේ වැරද්දක් තියෙනවා කියලා හිතෙන එක. පුලුවන් නම් අන්න ඒක හරිකොරලා දෙන්න" කිව්වේ අපේ ගෙදර උන්දෑ හොඳටම නිදි කියන එක කොන්ෆෝම් කර ගත්තට පස්සේ.
"ඒ වගේ දේවල් වලට නම් අපිට කොරන්න දෙයක් නෑ දරුවා. ඇස් කන්නාඩි සපයන තැනකට . . "
"මගුලක් කතා කරනවා" මේ ඉන්නේ දෙවියෙක් නේද කියලවත් හිතන්න කලින් දෙවියාට වාක්ය ඉවර කරන්නත් කලින් මගේ කටින් පැන්නා.
"මම කිව්වේ මේ අපේ රටේයි එහේයි මෙහේයි සිදුවෙන දේවල් මට පේන්නේ දැනෙන්නේ ගොඩක් උන්ට දැනෙන පේන විදිහට වඩා වෙනස් විදිහකට කියන එකයි"
"දරුවා, දෙවියන්ව කොන්ෆියුස් කරන්න එපා . . කියන දෙයක් පැහැදිලිව කියන්න"
අම්මට සිරි ඉංග්රීසි කෑලිත් දන්න දෙවියෙක්
"මෙන්න මේකයි දෙවියනේ. මට මේ මම කියන්න යන ලිස්ට් එකේ දේවල් පෙන්නේ අපේ රටේ ගොඩක් අයට පේනවඩා වඩා වෙනස් විදිහකට"
“කියමු බලන්න”
"නරකයි කියලා එක්කෙනෙකුට හරි ගොඩක් දෙනෙක්ට හරි පේන දෙයක් මට හොඳයි කියලා හිතෙන්න පුලුවන් නේද??? අනෙක මගේ හොඳම යාලුවෝ හොඳයි කිව්වේ නැත්නම් ඒක නරකයි කියලා හිතන්න ඕනද . . ??"
"සරත් ෆොන්සේකා කියන අර ආමි එකේ හිටපු ජෙනරාල්ව හිරේ දාපු එක අනිත් අයට හිතුනට රට අන්තර්ජාතික තරහ කාරයින්ගෙන් බේර ගන්න කලා කියලා මට හිතෙන්නේම මහින්ද මාමාට විරුද්දව චන්දේ ඉල්ලපු එකට ගේම දීමක් කියල"
"අනික එහෙම විරුද්ද අදහස් දරන අයව මර්ධනය කරන එක අනාගතේ භයානක ප්රතිපල දෙන දෙයක් කියලත් හිතෙනවානේ දෙවියනේ"
"මහින්ද මාමා නිව්යෝර්ක් යනකොට යාලුවෝ එකක් ගිහින් කෝටි 130ක් වියදම් කරන එක, උපන් දිනේ සමරන්න බාගෙට හදාගෙන යන වරායට වතුර පුරෝන උත්සව තියන කෝටි 75ක් විතර වියදම් කරන එක ඊහ්ම අනෙක් අය නම් කියන්නේ විදේශ ආයෝජකයෝ ආකර්ෂනය කර ගන්න කියලයි අනේ ඒත් මට හිතෙන්න ඒක මහජන මුදල් නාස්ති කිරීමක් කියලනේ දෙයියනේ"
"දරුවා දරුවා . . ."
"ඔන්න ඔය ටිකක් විතරයි දෙයියනේ ඒකයි මම කිව්වේ මට පේන විදිහේ වැරද්දක් තියෙනවා වෙන්ට ඇති කියලා තව ඕන නම් . . ."
"නෑ නෑ දරුවා . . ඔය ඇති . . මෙන්න මේකයි දරුවා . . . අපිටත් ඔය දේශපාලන කටයුතු වලට විරුද්ධ වෙන්න බෑ"
"අර මොකෝ"
"ඔය දේශපාලකයෝ හාමුදුරුවරුන්ට සැප කාර් දෙනවා වගේ අපිටත් ලොකු ලොකු සල්ලි කොල තියපු පූජාවට්ටි දෙනවා . . ."
"මදැයි කොලා . . හරි එහෙනම් මෙන්න මේක වත් කරලා දෙන්න"
"කියන්න දරුවා"
"අනේ දෙවියනේ මේ බ්ලොග් කියලා මගුලක් තියෙනවා මෙන්න මේ ලොකේ. ඒක ඔය කෙනෙකුගේ හිතේ තියෙන දුක, වේදනාව, තරහව වගේ දේවල් වෙන කෙනෙක්ගේ පිටින් යවා ගන්නේ නැතුව පිට කරන්න හොඳ දෙයක්"
"ඉතිං දරුව"
"ඒ වගේම කෙනෙක්ගේ ජීවිත අත්දැකීම් වල චාටර් සීන් එහෙම මේකේ ලියලා මේක බලන උන් ඒ වගේ චාටර් සීන් වලට මාට්ටු නොවී ඉඳහල්ලා කියලා පොඩි ඇඩ්වයිස් එකෙක් එහෙමත් දෙන්න පුලුවන්. තව ඉතින් දන්න කියන ජොලි කතා ලියලා කස්ටියව හිනා ගස්සන්න එහෙම පුලුවන්"
"හරි දරුවා දන් ඔබේ ඉල්ලීම කියන්න"
"අනේ දෙවියනේ මාත් මේ එකක් ලියනවා දැන් අවුරුද්දකුත් මාස හතරක් විතර තිස්සේ"
"හොඳයි දරුවා ඉතිං"
"අනේ දෙවියනේ මෙන්න මේ මගුල ලියන එක නතර කරන්න පුලුවන් වෙන්න මගේ හිත වෙනස් කරලා දෙන්න"
"දැන් ඔය දරුවා කියපු විදිහට ඕක ඔය දරුවගේ ස්ට්රැස් එක පිටකොරන හොඳ දෙයක් නේ . . අහවල් දේකටද ඉතින් ඕක නතර කොරන්න ඕන කියන්නේ"
"මේකේ මම ලියන ඒවා හින්දා සමහර අයට මාත් එක්ක තරහා වෙනවා දෙවියනේ. මම අර කලින් පිච්චුනාට පස්සේ ඉඳන් හරි අකමතියි මිනිස්සු තරහ කොර ගන්න දෙයියනේ . . මාව ආශ්රය කරන්නෙත් බොහෝම ටික දෙනයි “
“ඒ මොකෝ දරුවා”
“මගේ කට හොඳ නෑ කියලා දෙයියනේ . . මට හිතේ තියාගෙන පැසෝ පැසෝ ඉන්න බෑ දෙයියනේ . . මොනා හරි වැරැද්දක් දැක්කොත් පොල්ලෙන් ගහුවා වගේ කෙලින්ම මූනටම කියල දානවා. . .ඉතින් මගේ හිතවත්තු කියන්නේ මට තියෙනෙන බෝක්කු කටක් වගේ කටක් කියලා මාත් එක්ක යාලු වෙලා ඉන්න කැමති නෑ. මේ බ්ලොග් ලියන එක හින්දා මාත් එක්ක ඉන්න ටික දෙනාත් තරහා වෙනවා දෙයියනේ . . . "
"නතර කොරන්නේ නැතුව වෙන පිලියමක් නැද්ද දරුවා"
"අනේ එහෙනම් දෙවියනේ මට බොක්කෙන්ම හිතෙන දේවල් නැතුව සාමා එන්න අමර එන්න අපි මල් පිපී දැයි බලමු වගේ චෝයි ඒවා ලියන්න පුලුවන් වෙන විදිහට මගේ මේ කුරුවල් වෙච්චි මොලේ අප්සට් එක හදලා දෙන්න"
“එහෙම නත්නම් මාව මෙලෝ රහක් නැති එකෙක් කරන්න දෙයියනේ ඒත් බැරි නම් හැඟීම් දැනීම් නති එකෙක් කරන්න”
"දරුවා දෙවියන්ට වුනත් කරන්න පුලුවන් දේවල් තියෙනවා බැරි දේවල් තියෙනවා" කියපු දෙවියා මොකුත්ම නොදී යන්න වගේ උතුරු සලුවේ පොට කරේ දා ගත්තා.
"උපන් දිනේ වෙනුවෙන් මොනා හරි වරයක් දෙන්නම් කියලා නේද කිව්වේ . . . වෙන මොකුත් එපා සිරාවට මේ මගුල් බ්ලොග් එක ලියන එක නතර කරන්න හිත හදාගන්න පුලුවන් වෙන්න මොනා හරි කරනවකෝ ඕයි . . "
දෙවියෙක් කියලත් අමතක වෙලා තදවුනු පාර කියවුනා.
"ඒක ඉතිං තමන්ම හිත තදකරගෙන කොරන්න ඕන දෙයක් මිසක් අපිට කොරන්න පුලුවන් දෙයක් නෙමේ ". . කියපු දෙයියා එක පාරටම නොපෙනී ගියා . .
පොර ගියා විතරයි මෙන්න මගේ එලාම් එක වදිනවා . .
මොනා කරන්නද උපන් දිනේ කියලා ගෙදරට වෙල නිදා ගන්න කියලෑ . . “ඉතිං ආයිබෝවන් බ්ලොග් මිතුරු ගරු” කියන්න වෙයිදෝ කියලා හිත හිත මම තුවාය කරේ දාගෙන නිදි මතේම බාත් රූම් එකට ගියා නාගන්න . .
Monday, October 11, 2010
ඔහුට මුවා වී පාසැල් යන්නේ මා දැයි නිකමට මට සිතුනා !
ඉස්සර මං ගිය පාසැල ඇරිලා
පුංචි පැටව් පෙරහැරේ එනවා
හේවිසි ගහගෙන හූ හඬ දීගෙන
ළන්ද පුරා දුව පැන එනවා
මේ දරු දරියන් නොදුටුව දෑසින්
එක දරුවෙක් තනිවී එනවා
ගහකොළ සෙලවී ඔහු දෙස බැලුවා
බිම්මල් හිනැහී හිස වැනුවා
ඒ දඬු මංකඩ තිත්ත පැටව් රැළ
ඔහුගේ සුවඳට ඉව කෙරුවා
මේ විසිතුරු හැර කොතැනක යන්නද
පුංචි දෙපා එක තැන රැඳුනා
ඉර මල පිපිලා දොඹ ගහ මුදුනේ
නෙළුම් රටාවකි තණ ගොල්ලේ
නීල කොබෙයි රැල පේලි සැදී හිඳ
මුතු ඇහිඳී මදටිය ගාලේ
ගිනි මද්දහනේ කුස ගිනි නොදැනී
තාමත් ඔහු මේ වන නිල්ලේ
පොත් පිටු අතරේ නොරැඳෙන දෑසින්
වන වදුලේ අසිරිය දකිනා
ගම් දරුවන් මැද මේ දරු පැටියා
මගේ නෙතට කඳුලක් නැඟුවා
ඔහුට මුවා වී පාසැල් යන්නේ
මා දැයි නිකමට මට සිතුනා . . !
ගායනය : සුනිල් එදිරිසිංහ
. . . . . .. . . . .. . . . .. . .
මේ ගීතය අසන හැම මොහොතකම මම ජීවත් වෙන්නේ මගේ ළමා කාලයේ.
විස්වාස කරන්න මේ ගීතයේ "ඔහුට මුවාවී පාසැල් යන්නේ මා දැයි නිකමට මට සිතුනා" කොටස ඇසෙන හැම මොහොතකම මගේ ඇස් දෙක තෙත් වෙනවා.
මේ ගීයේ පදමාලාවට අනුව මැවෙන චිත්ත රූපයේ ඒ කියන දරුවා සුනිල් එදිරිංහ මහතාට ඒ තමා යැයි සිතෙනා ලෙසම මට සිතෙන්නේ ඒ මමයි කියා බව කීවොත් ඔබ පිලිගන්නවාද . . ?
වෙනසකට ඇත්තේ මේ දරුවා සොබා සුන්දරත්වය විඳිමින් තනිවම පාසැල නිමවී එන නමුත් මට මගේ කුඩා කාලයේ පාසලේ සිට නිවසට එන්න යෙහෙලියක් සිටීමත්, පාසැල නිමවා නිවසට එන අතරතුර තිත්ත පැටව් සමඟින් කතාබහ කරමින් සිටින්න ඒදඬු මංකඩක් නොතිබීමත් පමනක් යයි කිව හැකියි.
මගේ සොයුරියන්ගේ පාසැල මා උගත් පාසැලට කිලෝ මීටරයක් පමන දුරකින් පැවති නිසාත්, පාසැලේ අනෙක් දරුවන් පාසැල නිමවූ වහාම බඩ ගින්දර නිවා ගනු වස් නිවෙස් බලා දුවන නිසාත්, කුඩා මා තරම්ම සොබා දහමට පෙම් කල මා උගත් පාසැල අසල පාසැලේ උගැනුම ලැබූ පංචලී අක්කා මගේ ගමන් සගයා වීමේ අපූර්වත්වය වූවා.
අතේ ඉතුරු කරගත් සතපනහකට රුපියලකට මිලදී ගත්, කැන්දකොලයක තබා දෙන මිරිස් දමා කලවම් කල තැම්බූ වෙරළු ගෙඩි කීපයක් සූප්පු කරමින් (පංචලී අක්කාගේ පංගුව ඈ සඳහා ඉතුරු කරගෙන) පාසැලේ ගේට්ටුව ඉදිරිපිට (පාරෙන් එහා පැත්තේ) ඇති විශාල පඩි රාශියකින් සමන්විත රාජමහා විහාරය පංසලේ පහලම පඩියේ වාඩිවී මඟ බලා ඉන්නේ අපේ සුපුරුදු සෞන්දර්ය චාරිකාව අරඹනු සඳහායි.
පෙරහර කාලයක නම් අපේ අනිවාර්ය ගමන් මඟ පන්සල හරහා වැටුනු කෙටි ගමන් මාර්ගයයි, පන්සල් වත්තේ ගැට ගසා සිටින සියලු විශාල අලි ඇතුන් මඟහැර අපි නතර වෙන්නේ දඟකාර කුඩා ඇත් පැටවා ලඟ. උගේ දඟකාර කම් අපිට කුසගින්න පවා අමතකකරවන සුළුයි.
පන්සල හරහා වැටුනු කෙටි මාර්ගය තෝරා ගත් අනෙක් කරුන නම් ආවාසගේ ඉදිරිපිට සැපතිල්ලා ගස වටා සවිකොට ඇති විශාල කූඩුවේ රඟන මොණරු හා පන්සලේ රූස්ස ගස් උඩ නවාතැන් ගත් සුදුරෙදි හොරුන්, සිවුරු හොරුන්, පිළිහුඩුවන් ආදී කුරුල්ලන් හැර වෙන කිසිවක් නොවේ.
පන්සල වටා ඇති දිගු මාර්ගයට අපි වඩාත්ම ප්රිය කලේ පන්සලේ ඇති විශාල කෝන් ගහේ ගෙඩි වැටෙන්නේ පාරට වීමත්, කෝන් ගෙඩි කන්න ආ පලා කොට්ටෝරුවන් දකින්න නම් මහ පාරෙන් එන්න වීමටත් වඩා ශ්රී පාදයට වඩා පොඩ්ඩක් කුඩා යැයි අප උපකල්පනය කල කන්ද නැගීමේ සතුට විඳීමටයි.
පොත් බෑගයේ අඬු දෑතින් අල්ලා කුදුවී කන්ද නැගි සැටි මේ දැන් වගේ මතකයට ගලා ඒම කෙසේ නවතන්නද . . (වසර ගනනාවකට පසු ඒ මාර්ගයේ ලඟදී ගමන් ගනිද්දී සිතුනේ එය කෙතරම් කුඩා බෑවුමක්ද කියායි )
වතුර ටැංකිය පසුකර මීටර් 100ක් පමන ගිය තැන හමුවන විජේසූරිය වලව්වට අයත් විශාල ඉඩමේ එක පසක වලව්ව ඇති අතර පාරෙන් අනෙක් පැත්තේ ඇත්තේ ඔවුන්ගේ කටු කම්බි ගසා වට කල කජු වත්තයි. කජු වාරේදී නම් පාට පාට විදුලි බුබුලු මෙන් දිදුළන තද කහපාට, තැඹිලි පාට, තද රතු පාට කජු පිරුනු කජු පුහුලන් දිහා බලා සිටින්නේ වෙසක් තොරණ් දෙස බලා සිටිනවා වැනි පුදුම ආසාවකින්.
ඉඳහිට දවසක පංචලී අක්කා කම්බි පොටවල් දෙකක් මෑත් කර අල්ලා සිටිද්දී කජු වත්තට පැන බිම ගෑවෙන තරම් පහල අතුවල ඇති පුහුලමක් දෙකක් කඩාගෙන පසුපස නොබලා දුව යන විට දහම් පාසලේදී උගත් අදින්නාදානා වේරමණී ගාථාව නම් හිත අහලක වත් නොතිබූ බව කිව හැකියි. මතක ඇත්තේ කජු පුහුලන් හුලඟේ පැද්දී පැද්දී අපට අඬ ගැසූ බව පමනයි.
විටෙක අපි දෙදෙනා ම සමනලයෙකු පසුපස නිවස දෙසට නොව පාසැල දෙසට කිලෝ මීටරයක් පමන දිව ගොස් හිස් අතින් ආපසු හැරුනු පසුයි සිහියට එන්නේ නිවාස ඇත්තේ අනෙක් අන්තයේ බව.
වැස්ස දවස් වලට අනෙක් දරු දැරියන් වැස්ස පායන තුරු පාසැලටම වී බලා සිටිනවා වුවත් අපි නොවේ වැස්සේ අසිරිය නොවිඳ අපතේ හරින්න කැමති වූයේ. නිවසින් ගෙන ආ සිලි සිලි බෑගයකට පාසල් බෑගය ගිල්ලවා වැහි බිඳු වැටෙන අහසට මූන හරවා ගෙන වැස්සේ අසිරිය විඳිමින් නිවෙස් කරා ගිය ගමන අද සිහිවන්නේ සදෙව් ලොවට ගිය ගමනක් සේය.
පාසැල නිමවා එන චාරිකාවේ අප සිත ඇද බැඳ ගත් අවසාන නවාතැන් පල අපගේ නිවෙස් පේන මානයේ ඇති බේකරිය ඉඩමේ කෙලවරේ තිබූ ළූනු මල් යැයි අප හැඳින්වූ ලිලී මල් යායයි. සුදුපාට රෝස පාට හා තැඹිලි පාට ළූනු මල් වෙන වෙනම වරද්ද වරද්දා ගනන් කර අවසානයේ නිවස දුටු සැනින් මීටර් සීය තරඟාවලියේ මෙන් දුවන්නේ නිවස දුටු විගස සිහිවන ඉවසා ගත නොහැකි කුසගින්න නිසාවෙනි.
ඉදින්, මේ ගීයේ පවසන කුඩා එකා මා නොවේ යැයි කියන්නේ කෙසේද . . ?
මෙන්න ගීතය අහලා බලන්න . . !
Pic from :sundaytimes.lk
Thursday, October 7, 2010
පුතුනි බලන් යොමා නුවන් . . . . . . !!!!
"ඒයි . . . අර පෝස්ටර් ටිකයි හෑන්ඩ් බිල්ස් ටිකයි පුතාට පෙන්නන්නකෝ . . "
උපකාරක පංති ගිහින් හවස ගෙට ගොඩ වෙනකොටම තාත්තා කිව්වා.
මගේ ඇස් අම්මගෙත්, තාත්තගෙත්, නංගිගේත් මූනු හරහා දිව්වේ මොහොතින්.
තාත්තගේ මූනෙත් කට හඬේත් තිබුනේ උද්දාමයක ලකුනු.
අම්මගේ මූනේ භාගයක කෝපයක් වගේ හැඟීමකුත් භාගයක සතුටක් වගේ හැඟීමකුත් තිබෙන බව දැක්කා.
නංගීගේ මූනේ තනිකරම තිබුනේ සමච්චල් සිනාවක්.
"මොන පෝස්ටර්ද?? මොන හෑන්ඩ් බිල්ස් ද"
මගේ කාමරේ දොර ලඟ හිටගෙන තුන් දෙනාගේම මූනු එකම බැල්මෙන් නිරීක්ෂනය කරමින් මම ඇහුවේ.
"ඇයි පහුගිය ටිකේ ගෙදර කතා බහ උඹට ඇහුනේ නැද්ද?? තාත්තා මෙදා පාර ප්රාදේශීය සභාවට චන්දේ ඉල්ලනවා"
චිමිනි පත්තු කරන කාලේ වැරදීමකින් චිමිනියේ අත ගෑවුනු වෙලාවක වගේ මාව ගැස්සිලා ගියේ ඒක ඇහුවාම.
"මොකක් ?? ඉන්න හරක් ටික මදිවටද?"
"හිකිස් . . ."
නංගීගෙන් පිට වුනේ ගොඩක් වෙලා ඉඳන් හිර කරගෙන හිටපු හිනාවක් කියලා තුන්දෙනාටම තේරුනා.
තාත්තා දැම්මේ මාව පිච්චිලා අළුවෙලා යන බැල්මක්.
"අයියෝ අපේ පක්ෂේ මේ තරම් පීචං ද . . .?? චන්දෙට ඉදිරිපත් කරන්න හරි හමන් අපේක්ෂකයෙක් හොයා ගන්න බැරි තරම්"
"උඹට ඒ පැහිච්ච කම් ඕන නෑ ලබන සතියේ ඉඳන් දෙන්නගෙම වීක් එන්ඩ් එකේ ක්ලාස් එකක් දෙකක් කට් වුනාට කමක් නෑ, දෙන්නම එන්න ඕන අපි එක්ක කැන්වසින් යන්න"
"මට නම් බෑ" අපි දෙන්නගෙම කටින් පිට වුනේ එකටම.
කලින් නම් ගහයි කියලා බයට කට වහගෙන හිටියත් ලඟදී ඉඳන් මම එකට එක කතා කරන නිසා නංගීගෙත් බය ඇරිලා දැන්.
"බෑ කියලා හරි යන්නේ නෑ. උඹලා වැඩ කරන්න ඕන මම කියන විදිහට"
"මට නම් බෑ. . . කිව්වොත් කිව්වා. මෙයාට දෙනවට වැඩිය හොඳයි අර ඥානසිරිට චන්දේ දෙනවා. ඌ අඩු තරමින් කට්ටිය එකතු කරගෙන පොකුනක්වත් සුද්ද කරනවා. මෙයාලා මැයි පෙලපාලි දවසට රතු කැප් දාගෙන බස් පුරෝගෙන පාරදිගේ කෑ ගහන එකයි . . කාගේ හරි ගෙදරකට වෙලා බෝතලක් වට කරගෙන ඇන්.ඇම් සහෝදරයා අරෙහම කලා . . . පිලිප් සහෝදරයා මෙහෙම කලා . . . විවියන් සහෝදරී මෙහෙම කිව්වා . . කියලා පම්පෝරි ගහනවා ඇර කරන බම්බුවක් තියෙනවද?"
"ඥානසිරිට දීපන් උඹේ . . ."
"අහ් මෙන්න දේශපාලනේ පලමු සුදුසු කම ගෙදරින්ම පටන් ගන්න වගේ ලෑස්තිය"
"උඹට මම එක පාරක් කිව්වා, එච්චරයි. ආ ඔයාගේ යාලුවෝ ඔක්කෝටමත් කියන්න ඕන මට සහයෝගය දෙන්න ඕන කියලා"
තාත්තා කලින් කටහඬේ තිබුනු සැර බාල කරලා මේසේ උඩ තිබුනු ජෝග්ගුවෙන් උස වීදුරුවක් පිරෙන්නම දාගත්තු වතුර එක එක හුස්මට බීලා තව පාරක් වීදුරුවෙන් භාගයක් පුරව ගත්තේ මම කියපු දේවලට උගුර කට වේලුනු නිසාද නැතිනම් ඇත්තටම වතුර තිබහක් තිබිලද කියලා හිතා ගන්නවත් ඉඩක් අපිට නොදෙන තරම් සුලු වෙලාවකදී.
"මම නම් කට කැපුවත් කියන්නේ නෑ තමන්ගේ ගෑනිට දරුවන්ට යුතුකම් ඉෂ්ඨ කරන්න බැරි මිනිහෙක්ව ගමේ මිනිස්සුන්ට යුතුකම් ඉෂ්ඨ කරන්න ප්රාදේශීය සභාවට යවන්න කතිරෙ ගන්න කියලා"
පොත් ටික කිහිල්ලේ ගහ ගන්න ගමන් මම කිව්වේ එක එල්ලේ තාත්තගේ ඇස් දිහා බලාගෙන.
තාත්තා එක අතකින් වතුර වීදුරුව අරගෙන අනිත් අත මිට මොළවගෙන මගේ ලඟට ආවේ “හිටු තොගේ දත් ටික බඩට යවන්න” කියන හැඟීමෙන් වෙන්න ඕන.
නංගියි අම්මයි තත්පරෙන් තාත්තගේ දෙපැත්තට ආවේ මට ගහන්න නොදී තාත්තව අල්ල වෙන්න අති කියන එක හිතුනේ දෙවෙනියට.
ඒ තත්පරේට වුනත් මට පලමුවෙන්ම මතක් වුනේ රා කල හතක් පොවලා හෙන්ඩුවෙන් ඇනලා ඇනලා තරහා ගස්සලා බුදු හාමුදුරුවෝ ඉස්සරහට එවපු නාලාගිරියාව. ඌත් එන්න ඇත්තේ ඔය විදිහටම වෙන්න ඇති.
"ඇයි ගහන්නද ??? මම වැරද්දක් කලා නම් වැරදි දෙයක් කිව්ව නම් මැරෙන කම් ගැහුවත් කට හොල්ලන්නේ නෑ. හැබැයි මම වැරද්දක් නොකර ඇත්ත කතා කරපු නිසා ගැහුවොත් මමත් ගහනවා. ආනන්තරීය පාප කර්මෙට වන්දි ලබන ආත්මේ ගෙවනවා. ගහන්න අත උස්සගන්න හයියක් නැති වුනොත් යනවා පොලිසි. තාත්තගෙම අතේ එල්ලිලනේ මම පොලිසි යන්න පුරුදු වුනේ. ඔයාලගේ පාක්ෂිකයෝ පෝස්ටර් අලවලා හිරේ දාපු වෙලාවල් වල පොලිසි යද්දී මමත් ආවනේ අතේ එල්ලිලා ඇයි මතක නැද්ද"
මම විනාඩි බාගයක් විතර තදින් ඇස් දෙක වහගෙන හිටියේ මේ දෙකෙන් කොයි එකක් කරන්න හරි හිතට දහිරිය ගන්න.
"ස්ලාං . . දහ් දහ්"
කන ලඟින් රූං ගාලා ගිය වීදුරුව බිත්තියේ හැපිලා කුඩු වෙලා ගියා. මිට මොලවපු අතින් තාත්තා බිත්තියට ගහගෙන ගහගෙන ගියා.
මූනට දමලා අරින්නේ නැතුව වීදුරුව බිත්තියට ගැහුවෙත්, මිට මොලවපු අතින් බිත්තියට ගැහුවෙත් තාත්තට හර්ද්යසාක්ෂිය කියල දෙයක් තිබුනු නිසාද නැතිනම් දරු සෙනෙහස නිසාද කියලා කියන්න දන්නේ තාත්තා විතරමයි.
ඉන් පස්සේ අද වෙනකම් කවදාවත් ඒ ගන කතා කලේ නැති නිසා ඒක හෙලි නොවුනු අභිරහසක් කියන ලිස්ට් එකට වැටුනා.
"උඹලට කන්න අඳින්න දෙන්න මම. උඹලා වැඩ කරන්න ඕන මම කියන විදිහට. හොඳින් හරි නරකින් හරි මම ඒ වැඩේ උඹලා ලව්වා කර ගන්නවා"
පරාජිත හඬකින් නමුත් “හහ් බලමුකෝ එහෙනම් කොරලා” කියන හඬත් ලාවට ගාවගෙන තාත්තා කියලා දැම්මා.
"අපේ අම්මා කසාද බැඳලා එනකොට දෑවැද්දට ගෙනාපු ළමයි නෙමෙයිනේ අපි තුන්දෙනා. අනික අම්මා වෙන මිනිස්සු එක්ක ගිහින් හදාගත්තු ළමයි නෙවෙයි කසාද මිනිහගෙම ළමයි කියලා අපි තුන්දෙනාගේ නහයවලුයි මූනු ටිකයි දැක්කාම ඕන පොට්ටයෙක්ට කියන්න පුලුවන්නේ. ඉතිං ලමයි හදපු මිනිහම කන්න අඳින්න දෙනවා ඇර අහල පහල මිනිස්සුන්ගෙන් කන්න අදින්න ඉල්ල ගන්නැයි"
කාගෙවත් හිත රිදෙන්න වචනයක් කියන්න අකමැති මගෙන් කවදාවත් ඒ වගේ දෙයක් කියවෙයි කියලා හීනෙන් වත් නොහිතපු අම්මයි තාත්තයි විතරක් නෙමෙයි නංගීත් ගැස්සිලා ගියා කියලා මම දැක්කා.
"කන්න නොදෙන නිසා බඩ ගින්නේ ඉන්න වුනත්, අඳින්න නොදෙන නිසා හෙලුවෙන් ඉන්න වුනත් මට බෑ හිතට විරුද්ද දෙයක් කරන්න.
මෙච්චර කාලයක් ඔයාගේ හැම වැඩක්ම අම්මයි, අක්කයි, මායි, නංගියි ඉවසුවා.
ඒකෙන් මට මගේ අක්කව නැති උනා.
ඔයාගේ නපුරු කම් ඉවසන්න බැරිම තැන අක්කා අඩු වයසෙන් තනි කැමැත්තෙන් කසාද බඳලා හොරු ගෙනිච්චා වගේ අතුරු දහන් වුනා.
මට මාව නැති උනත් තාත්තගේ මෝඩ තීරණ නිසා අනෙක් දේවල් මට නැතිවෙනවා බලං ඉන්න බෑ"
අන්තිම හරියෙදි අක්ක ගැන කියන තැන ඉඳන් මම කිව්වේ අඩ අඩා . . අක්කා බැඳලා මාව දාලා ගිය දවසේ කෑ ගහලා ඇඩුවට පස්සේ ඒ තරම්ම වේදනාවකින් මම ඒ ඇඬුවමයි.
නංගී මාව දාලා ගිය දවසේ අඬන්න නෙමෙයි බෝම්බයක් වැදිලා මුලු ඇඟම කැපිලා, හීරිලා තියෙන එකෙක්ට හැඟීම් දැනීම් නැති වෙනවා වගේ උගුරේ හිරවුනු ලොකු බෝලයක් වගේ දෙයක් නිසා වචනයක් කතා කරගන්න බැරුව හිටියා මිසක් අඬුනේ නෑ . .
"අක්කට ධෛර්යක් තිබ්බේ නෑ පවුල ඇතුලේ තාත්තගේ ඒකාධිපති වාදයට විරුද්ධ වෙන්න. . . .
අම්ම බැන්ඳ දවසේ ඉඳන් තාත්තා ගල් කැටයක් පෙන්නලා "ඒයි මේ මැනිකක්" කිව්වත් "ඔව් සිරී ඒ මැනිකක්" කියනවා මිසක් තාත්තට වැඩිය උගත් කමක් තිබුනා වුනත් අම්ම තාත්තගේ වචනෙට පිටින් ගියේ නෑ. . ..
අසාධාරණේ දැක දැක හැමදේම විනාස වෙලා යන දිහා කන්න නැති වෙයි කියලා බඩ ගැන හිතලා කට වහගෙන ඉන්න මම තවදුරටත් ලෑස්ති නෑ . . . .
දැනාටත් කරනව වගේ පොඩි ළමයින්ට ටියුෂන් දීලා මට පුලුවන් මගේ වියදම පිරිමහ ගන්න . .. .
තාත්තා පුලුවන් දෙයක් කරන්න,
වැරදි දේ තාත්තා නෙමෙයි දෙයියන්නාස්සේ කලත් වැරදියි කියලා කොන්ඳ කෙලින් තියාගෙන කියන්න තරම මගේ පිටකොන්ඳ දැන් හයියයි.
අසාධාරනේට අයුක්තියට විරුද්ධව කතා කරලා ගුටි කන්න වුනත්, බඩ ගින්නේ ඉන්න වුනත් මින් පස්සේ මට පුලුවන් වෙයි”
පැය කාලක් විතර කාමරේ ඇඳේ කොට්ටේ ඔලුව ඔබාගෙන කොට්ටේ පෙඟෙන කම්ම . . . අවුරුදු 18ක් තිස්සේ පෙලුනු වේදනාවක් පිටවෙනකම්, අක්කව මට නැති වුනු වේදනාව නැතිවෙනකම් අඬපු මම කාමරෙන් එලියට ඇවිත් කියාගන්න බැරි වුනු ඉතුරු ටික කියනකොටත් අම්මයි තාත්තයි නංගියි තුන්දෙනාම මම කාමරේට යන්න කලින් හිටි තන් වලම ගල් වෙලා හිටියා.
. . . . .. . ..
පක්ෂ දේශපාලනය මට එපා වුනා.
එදායින් අද මම එක පක්ෂෙක වත් සාමාජිකයෙක් නෙමෙයි.
මම එලිපිටම, තාත්තට ඇහෙන මානයේ ඉඳගෙන පවා තාත්තට විරුද්දව තාත්තගේ විරුද්දවාදියාට සහයෝගය දෙන්න කියලා මගේ මිතුරන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියා.
තාත්තා චන්දේ දින්නොත් ප්රාදේශීය සභාවේ පොඩි හරි කමක් නෑ ජොබ් කට්ටක් ඉල්ල ගන්න පුලුවන් වෙයි කියන හැඟීම හිතේ තියාගෙන බොරු පූච්චානමට "මේ සුදු මහත්තයා විහිලුනේ කරන්නේ. මහත්තය තමයි ප්රාදේශීය සභාවට මේ ගමෙන් සුදුසුම කෙනා" කියලා තාත්තව පුම්බලා තිබ්බ මිනිස්සු නිසා . . . ගොනා හැරෙන කොටම පොල් පැලේට තමයි කියන්න මට ඉගෙන ගන්න පුලුවන් වුනා.
අදටත් එකාධිපති වාදයකට උඩගෙඩි දෙන, දූශිත නායකයෙක්ට සුදු හුනු ගාන පොරවල් දැක්කාම මට ඉවෙන් කියන්න පුලුවන් “මේ පොර මේ ට්රයි කරනෙන ආන්ඩුවේ ලොකු පෝස්ට් එකකට ද නැති නම් ආන්ඩුවේ සපෝර්ට් එකෙන් බිස්නස් එකක් කරන්නද” කියලා.
ප්රතිපල දවසේ තාත්තගේ විරුද්දවාදියා දිනලා තිබුනා.
මම මගේ යාලුවන්ට හංදියේ හෝටලයෙන් මගේ ගානේ ආප්ප අරන් දුන්නා . . .
. . . . . . . .. . . . . . ..
Pics from : http://royaltart.com/
Tuesday, October 5, 2010
ප්රේමය තාරුණ්යයේ බූදලයක්ද . . ?
ආදරය, ප්රේමය, සෙනෙහස මේ කිනම් නාමයකින් හෝ හඳුන්වන මිනිස් සන්තානයේ ඉපදෙන මේ අපූර්වතම හැඟීම, එය යෞවනයේ හා තාරුණයේ සින්නක්කර අයිතිවාසිකමක් ද ??
මහළු වියේදී ආදරය කිරීම පාපයක්ද. . ??
නහින දෙහින් කාලේ කියා පන්සලේ පල්ලියේ සිමෙන්ති හෝ මැටි ගොඩක් වූ පිලිමයක් ඉදිරිපිට අපහසුවෙන් වාඩිවී බොරුවට හිත රවට්ටා ගැනීමට, එකදු වචනයක හෝ තේරුමක් නොදන්නා නමුත් කුඩා කල සිට කට පාඩම් කල ගාථා හෝ යාඥා උදේ සිට සවස් වන තුරු මතුරමින් සිටීමෙන් ස්වර්ග රාජ්යයේ කිරුළ පැලඳිය හැකිද, නිර්වාණයේ මෝක්ෂ සුවය විඳිය හැකිද . . ?
බාල, තරුණ, මහළු විශේෂත්වයක් නොමැතිව අත්විඳින සෙනෙහස ආදරය දයා සිතින් ඉවසන්න හැකියාවක් ඇති දවසක්, මෛත්රී සිතින්, සතුටු සිතින් විඳින්න හැකි දවසක් කවදා උදා වෙයිද . .. ? එවැනි දවසක ලෝකය කොයි තරම් සුන්දර තැනක් වෙයිද . . ?
පස් වෙනි මණ්ඩලයේ මහා කලා නිර්මාණයැයි කියා ගන්නා සමහරක් උසස් චිත්රපටි, ඒවා අධ්යාත්මික සංහිඳියාවක් ඇති කරන උසස් කලා නිර්මාණ යැයි මාධ්ය හා විද්වතුන් විසින් පුවත්පත් පිටු ගනන් පුරව විචාරයට ලක් කරන සමහර චිත්රපටියක දක්නට නොලැබෙන තරම් භාවාතිෂය ගතියක් ඊයේ රාත්රියේ නැරඹූ මේ ඒකාංගික ටෙලි නාට්ය තුලින් මා වින්දෙමි.
රසවත් ආහාරයක් කෙසේ නම් තනිවම බුදින්නද . . ??
එබැවින් ඒ ඒකාංගික ටෙලිය ඔබ සැම සමඟ හවුලේ රසවිඳිනු නියායෙන් මේ කෙටි බ්ලොග් සටහන නොතියාම බැරිවූ බව පවසන්නේ සතුටින්.
එදා දුහුළු මලක් හි දඟකාර පෙම්වතිය නීටා අද මහළු පෙම්වතිය ලෙස එදා තිබූ තාත්විකත්වය බිඳුවකු අඩු නොකට . .. .
එදා අපේක්ෂා හි අහිංසක පෙම්වතා කලං අද මහළු වයසේ නමුත් සුපුරුදු අහිංසක පෙම්වතා ලෙස . . .
ඉදින් චාමර ජයවීර නම් වූ නිර්මාණකරුවෙකුගේ මේ අපූරු නිර්මාණය ඔබත් රසවිඳ බලන්න . . .
මෙන්න සබැඳියාව (ලින්ක් එක )
Sunday, October 3, 2010
සම්පූර්ණයෙන් අසම්පූර්ණයි . . . !
මට මොකද වුනේ . . .
මේකට කියන්නේ කලකිරීමද, එපා වීමද, උකටලී වීමද, අධෛර්ය වීමද, මෝඩ වීමද, ඕනවට වඩා ඔලුවට ගැනීමද, අනවශ්ය ලෙස කැලඹීමද, නොදන්නා කමද මොන මළදානයක්ද . . . ???
මොන මළදානයක් වුනත් මොනවා හරි වුනු බව නම් මට දැනෙනවා . . !!
ඒත් ඒක හොඳකට වුනු දෙයක් නෙමෙයි කියලත් හිතෙනවා.
හොඳකට වුනු දෙයක් නෙමෙයි කියලා හිතෙන නිසාම මෙයින් මිදෙන්න ඕන කියලා හිත කෑ ගහලා අඬනවා.
මෑත අතීතයේ ඉඳන් ජීවිතේ හැමදාම වගේ හැමදේම ආදරෙන් බදාගත්තු මට හැමදේම එපා වෙන්න වුනේ ඇයි කියලා මම ම අහන ප්රශ්නේට පිලිතුරු නැතුව මම ම ළතවෙනවා.
වර්තමාන දේශපාලන වාතාවරණය විතරක් මේකට හේතු වුනාද කියලා හිතෙන් ඇහුවාම ලැබෙන පිලිතුර:
"ඇයි උඹ 88-89 කාලේ ජීවත් වුනේ නැද්ද?"
"තරුණ කොල්ලෝ කෙල්ලෝ අමු අමුවේ පාරවල් දිගේ මරලා දානවා ඇහුවේ නැද්ද? දැක්කේ නැද්ද?"
"එපා කියද්දී ප්රවෘත්ති කියන්න ගියා කියලා ප්රේමකීර්තිව මරපු බව දන්නේ නැද්ද"
"ජනාධිපති ආර්යාව ටෙනිස් ගහද්දී ෆොටෝ ගැහුවා කියලා ඡායාරූප ශිල්පියෙක්ව මැරෙව්වා කියලා කට කතා අහලා නැද්ද?"
"ට්රාන්ස්ෆෝමර් පිපිරෙව්වා කියලා ඇහුවේ, දැක්කේ නැද්ද?"
"රජයේ ඉඩකඩම් අක්කරය රුපියල් සීයට හිතවතු අතරේ බෙදා දුන්නා කියලා අහලා නැද්ද"
"ගල් කටස් එකෙන් වෙඩි තියලා මරපු ගමේ වැදගතාගේ මිනිය දණහිසෙන් ඉහලට එසෙව්වොත් බලාගෙනයි කියලා මලමිනියටත් අපහාස කරපුව අමතකයිද"
හිතෙන් ලැබෙන පිලිතුරු ලිස්ට් එකේ දිග කොයි තරම්ද කියනවනම් හිත කියන දේ තියෙන තැන හොයාගෙන ඒක ගලවලා විසි කරන්න පුලුවන් නම් කියලා හිතෙනවා.
. . . . . . . . .
එකම යුනිෆෝම් එක හෝද හෝදා ඇඳගෙන ඉස්කෝලේ යන්න බෑ තව එකක් මහගන්න අම්මට සල්ලි දෙන්න කියලා තාත්තගෙන් ඉල්ලුවාම . . "
"අපි ස්කෝලේ ගියේත් එකම යුනිෆෝම් එක හෝද ඇදගෙන, එහෙම එකේ උඹලට මොකෝ බැරි " කියලා තාත්තා යුනිෆොර්ම් එකක් මහගන්න රුපියල් දෙසීයක් නොදී පක්ෂ අරමුදලට රුපියල් දහදාහේ ඒවා පූජා කරනවා කියලා දැනගත්තු දවසේ ඇති වුනු කලකිරීම, "මම විඳපු දුක් මගේ දරුවත් ඒ විදිහටම විඳින්න ඕන කියලා මම නම් හීනෙකින් වත් හිතන්නේ නෑ මගේ පුතේ" කියලා හිතලා මට පුලුවන් උපරිමයෙන් මගේ දරුවගේ අනාගතය සාර්ථක කරන්න හීන මවමින් හා හීන හෑබෑ කරගන්න මහන්සිවී අඩියෙන් අඩිය ඉදිරියට යන එකෙන් ඒ තාත්තා ගැන ඇතිවූ කලකිරීමෙන් මිදෙන්න පුලුවන් වුනත් . . .
මේ දැන් මාසයක් විතර තිස්සේ හිතවෙලාගෙන ඉන්න කලකිරීම වගේ දැනන හැඟෙමෙන් මිදෙන්න මඟක් මට තාමත් පේන තෙක් මානෙක නෑ වගේ
පහුගිය දවස් ටිකේ මූනු පොතේ බෙදා ගත් (ෂෙයා කල) සබැඳියාවල් (ලින්ක්ස්) දුටු ජ.වි.පෙ පාක්ෂික හිතවතෙක් මූනු පොත හරහා පනිවිඩයක් එවා තිබුනා.
"නමුත් ඔබ දන්නවද "අශ්වයා පැනගිය පසු ඉස්තාලය වසා පලක් නැහැ"කියල.
දිනක් මට මතකයි ඔබ ඊ ලිපියක් එවලා තිබුනා
මහ රජාට මම දොස් කියල හැමෝටම යවපු ලිපියකට පිලිතුරු කියල..
අපි එදත් මහ රජා යන පවුල්වාදී රට විනාසයට යන ගමන ගැන අවභෝදයෙන් සිටියා.
අපි දන්න විදිහට පුලුවන් සම්පත් ප්රයෝජනයට ගෙන හිත මිතුරන් හෝ අතර මේ අවදානම මතු කරන්න ලොකු උත්සාහයක නිරත උනා.
අවාසනාවක තරම....
යුද උන්මාදයෙන් වික්ශිප්ත වෙලා හිටපු ජනතාවට
අපි කතාකරන කරුනු අතේ පැලවෙන භිනයක් වගේ උනා,අපිව යාළුවන්ට පවා ලාදුරු රෝගීන් වගේ පෙනෙන්නට පටන්ගත්තා.එදත් අපි දැනගෙන සිටියා වීරයා කවුද,ද්රෝහියා කවුද කියල,
පස්සෙ ලියන්නම් "
පිලිතුරු ලෙස කියන්න දේවල් රැසක් හිතේ තෙරපුනත් පිලිතුරක් ලියා යවන්න තරම් උද්යෝගයක් නැති වෙන තරම් උකටලී වෙලා.
ජ.වි.පෙ. ම නොවේද මුලින්ම දැන් පවතින ආන්ඩුව යුද්ධ මාවතට රැගෙන ගියේ කියලා අහන්න සිතුවත් තවම අහලා යවන්න බැරි තරම් එපා වීමක්.
වසර තිහක් පුරා උදේට නිවසින් එලියට බසින කෙනෙක් සවසට ආපසු නිවසට එයිද නො එයිද යන දෙගිඩියාවෙන් පෙලුනු ජනතාවකට, යූ.එන්.පී. ආන්ඩුව විසින් ට්රන්ස්ෆෝමර් පුපුරවන, ප්රේමකීර්තිලාව මරන ජ.වි.පෙ. මර්ධයන කරද්දී හොඳින් හෝ නරකින් දෙපැත්තකින් පෙලූ භීශණය නිමා වෙන අයුරු බලා සිටියා වැනිවූ . . . මිය යන තරුණ දූ දරුවන් ගැන වේදනාවකිනුත් මොන ක්රමයකින් හරි මේ කරදරයේ නිමාවක් දකින සිතකිනුත් ඉවසා සිටියා වැනිවූ. . .
ඒ 30 වසරක භීෂණයේ නිමාව දෙස මිය යන ද්රවිඩ සහෝදර ජනයා න උපන් දුකකිනුත් යුද්ධයේ දී දිවි පුදන සෙබල, නිලධාරී දූ පුතුන් ගැන උපන් දුකකිනුත් කෙසේ හෝ රටේ අනාගතය සුභවාදී වී දෙමළ, සිංහල, මුස්ලිම්, බර්ගර් ආදී හැමෝම සාමයෙන් නිදහසේ ඉන්නා හෙට දවසක් ගැන සිතේ ඉපදුනු සිහිනයක් කර පින්නාගෙන ඉවසා සිටිබව ලියා යවන්න වත් අකුරු අමුනන්න ඇති අකමැත්ත හෝ එපා වීම අතහරින්නේ කෙසේ දැයි සිතා ගත නොහැකිය.
. . . . . . . .
"නිව්යෝර්ක් ගිහින් කෝටි 135ක මහජන මුදල් කාබාසිනියා කරන, සදා නිම කරන්නත් ප්රථම තමන්ගේ උපන්දිනය වෙනුවෙන් මහජන මුදල් කෝටි ගනන් තාවකාලික ස්ටේජ් එකට නැටුම් වලට වියදම් කරන, ජනාධිපතිවරණෙදි තමාට විරුද්ධව ඡන්දේ ඉල්ලපු එකට පලි ගනීමක් ලෙස වසර 30ක යුද්ධය නිමා කරන්න ඇප කැප වූ නායකයාව බොරු නඩු පටලා බරපතල වැඩ ඇතිව හිරේ යවන "සිංහල ප්රභාකරන් කෙනෙක්" වෙනුවට හිටපු "දෙමළ ප්රභාකරන්ම" හිටියා නම් අපිට මේ තරම් හිතට අමාරු නෑ නේද අයියේ"
කියලා මිතුරෙක් අහපු එකට "ඒකනේ බන්" කියා සුසුම් හෙලනු වෙනුවට
පපුවේ වේදනාව පිට වෙන තුරු දන්න කියන කුනුහරුප ඔක්කෝම කියා බනින්න උදේ හවස "මහින්ද සරණං ගච්චාමී" කියා පුද පූජා පවත්වන කැපුවත් නිල්පාට ලේ ගලන අයෙක් හමුවුනානම් මේ හිත පෙලන වේදනාවෙන් මිදෙන්න හැකි වෙයි කියාත් සිතේ.
වසර 37කට කිට්ටු කාලයක් උඹ මේ වනතුරු බොහෝ කාලයක් සතුටිනුත්, කෙටි කාලයක් දුකෙනුත් ජීවත් වුනා නේද ???
ඉතිං උඹේ ජීවිතේ හොඳම හරිය ගෙවිලා ඉවරයි . . තව මොකටද දුක් වෙන්නේ . . ??
අපේ රටේ බොහෝ අය ජීවත් වෙනවා වගේ ජීවිතේ ඉතුරු ටිකත් දෙන දේ කාලා වෙන දේ බලා ඉන්නවා තියරි එකෙන් ජීවත් වෙයන්
කියලා හිත කියන වෙලාවල් වලදී ඇඟ හිරි වැටිලා යන්නේ "ඇත්ත මගේ ජීවිතේ හොඳම හරිය ගෙවා අවසන්. ඒත් මගේ දරුවා, අපේ දරුවන් ඔවුන්ගේ හෙට දවස කෙසේ වේද" යන හැඟීම නොවේද.
එක පවුලක් හා ඒ පවුලේ ඕනෑම කාරියකට ආවඩා මඩිය තර කරගන්නා සොර මුලක්, බත් බැලයෝ රැලක් විසින් උන්ගේ ඉදිරි පරම්පරා 4ක් පහක් හෝ ඊට වඩා වැඩි ගනණකට අධිසුඛෝපභෝගී ජීවිත ගතකරන්න ඉඩ සලසනු වස් ලෝකේ වටෙන්ම ණය ලබාගෙන නටන නාඩගම් හෙට දවසේ අපේ දරුවන් විසින් ගෙවා නිම කල යුතු නොවේදැයි සිතෙන සිතුවිල්ල,
කොටින්ම ඩුබායිහි සියලු නිෂ්පාදන වියදම්, ප්රවාහන, ගබඩා ආදී වියදම් ඇතුලුව ඩිරාහ්ම්ස් 15ක හෙවත් ලංකාවේ මුදලින් රුපියල් 450කට මිලදී ගන්නා සිමෙන්ති කොට්ටයක් අද දවසේ අපි රුපියල් 850ක් පමන මිලකට මිලදී ගන්න සිදුවී ඇත්තේ සෞඛ්ය, අධ්යාපනය ආදී නොමිලේ ලබා දෙන සේවා සඳහා පමනක් නොව කලින් සිටි අය විසින් ලබා ගත් නය මුදල් ආපහු ගෙවීම් සඳහා ඇවැසි මුදල් සම්පාදනයත් සඳහා යැයි සිතෙද්දී . .
අද ලබා ගන්නා විදේශ ණය මුදල් ප්රමාණය ගැන සිතද්දී හෙට දවසේ අපේ දරුවන්ට නිවසක් තනා ගැනීම සිහිනයක්ම පමනක් වේදැයි සිතන සිතුවිල්ල කෙතරම් භයානකද . .
මේ සියල්ලත් සමඟින් රෝමය ගිනි ගනිද්දී වීණා වැයූ නීරෝ මෙන් හැඟීම් දැනීම් නොමැතිව . . "වගේ වගක් නැතුව ජීවත් වෙන" ජනතාව ගැන උපන් කලකිරීමටත් වඩා
තමන් අදහන පක්ෂයේ නායකයා කරන කියන සියළු දේ සර්ව සාධාරණ යැයි සිතනා ඔහුගේ අසූචිත් සුවඳයි කියා සිතනා ජනතාවක්
එසේත් නොමැති නම් අසාධාරණය දැක එය අසාධාරණයකයි කියා එයට විරුදුව හඬක් නගන්න උත්සාහ දරන්නන් දේෂද්රෝහීන්යැයි කියා උඩ පැන කෑ ගසන හදවත, හර්ද්ය සාක්ශිය උකස් කල ජනතාවක් දකින විට ඇතිවෙන කලකිරීම මේ සියල්ලටම වඩ වැඩියැයි සිතේ . .
ඉදින් මේ සියලු කලකිරීම් නිමාවෙන දවස අද හෝ හෙට වේවා කියා සිතමින් බලා හිඳිනවා හැර වෙන කල හැකි කිසිවක් නැති හැඩයි
මේ ලියමන මාතෘකාවෙන් කියූ පරිදි සම්පූර්ණයෙන් අසම්පූර්ණ සටහනක් . . කියවා අවසන "හරි දැන් උඹට මොකද්ද කියන්න ඕන වුනේ" කියලා කිසි කෙනෙක් මගෙන් ප්රශ්න නොකරාවී කියා මා උපකල්පනය කරමි.